ပထမဆံုး ေရးတဲ့စာ

ဒါဟာ ...
ပထမဆံုး ေရးတဲ့စာ .....

Read More →

4:18 AM

ေမာင္မိုးႏွင့္ သူေတာင္းစား သားအဖ

တစ္ေန႕သ၌ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ သဃၤန္းကၽြန္းၿမိဳ႕နယ္ စံျပေစ်းႀကီးအနီး လူစည္ကားလွေသာ လူသြားစႀကၤန္၏ တစ္ခုေသာေနရာတြင္ စုတ္ခ်ာလွေသာ အဝတ္အစားတို႕အား ဝတ္ဆင္ထားၿပီး ဖြာလန္ႀကဲေနေသာ ဆံပင္တို႕ျဖင့္ တန္ဆာဆင္အပ္ေသာ သူေတာင္းစားႀကီးတစ္ဦးသည္ ေခ်းအထပ္ထပ္ ညစ္ေပကာ ပိန္ရႈံ႕လ်က္ရွိေသာ ဒန္ဖလားတစ္လံုးအား ေရွ႕သို႕ခ်၍ မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ ေတာင္းရမ္းေနလ်က္ ရွိသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။

၎၏ အနီးတြင္လည္း ခ်ိဳင္းေထာက္တစ္ခုအား ေထာင္ထားသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ အဆိုပါ ခ်ိဳင္းေထာက္တြင္ အဝတ္စမ်ားျဖင့္ စည္းေႏွာင္ထားေသာ ေနရာမ်ားစြာကို ျမင္ေတြ႕ရေလ၏။ ယင္းအခ်က္ကို ေထာက္ဆ၍ သူေတာင္းစားႀကီးသည္ ခ်ိဳင္းေထာက္ အသစ္မဝယ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ က်ိဳးေနေသာ ေနရာမ်ားအား အဝတ္စမ်ားျဖင့္သာ ပတ္ခ်ည္၍ အသံုးျပဳေနရဟန္ တူေလ၏။ သူေတာင္းစားႀကီး၏ အနီးတြင္လည္း ခပ္ခ်ာခ်ာ အဝတ္မ်ားအား ဝတ္ဆင္ထားေသာ အသက္ (၁၀) ႏွစ္အရြယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကိုလည္း ေတြ႕ရေလသည္။

"သနားၾကပါ ခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္သားေလး ထမင္းမစားရေသးလို႕ ထမင္းဖိုးေလးမ်ား သနားၾကပါ ခင္ဗ်ာ"

ဟု သူေတာင္းစားႀကီးသည္ လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားအား မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္ ၾကည့္ကာ ေတာင္းရမ္းေလ၏။ ၎၏ သားေလးမွာလည္း -

"အကိုႀကီး၊ အမႀကီးတို႕ရယ္ … ထမင္းဖိုးေလးမ်ား သနားၾကပါ ခင္ဗ်ာ"

ဟု ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ အသံေလးျဖင့္ တစာစာ ေတာင္းရမ္းေနေလ၏။

အခ်ိဳ႕ေသာ လူမ်ားသည္ သူေတာင္းစားသားအဖတို႕အား သနားေသာအားျဖင့္ မိမိတို႕ အိတ္ထဲမွ ပိုက္ဆံအေၾကြေလးမ်ားအား သူေတာင္းစားႀကီး၏ ေရွ႕ရွိ ဒန္ဖလားစုတ္ႀကီးထဲသုိ႕ ထည့္သြားၾကေလ၏။ အခ်ိဳ႕ေသာ လူမ်ားကမူ မိမိတို႕ေဇာႏွင့္မို႕ သူေတာင္းစား သားအဖတို႕အား သတိပင္ မမႈမိၾကပါေပ။

အခ်ိဳ႕အခ်ိဳ႕ေသာ လူမ်ားကမူ သူေတာင္းစားႀကီး၏ ေရွ႕မွ ဒန္ဖလားစုတ္အား ေျချဖင့္ ခတ္၍သြားသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ ထိုအခါမ်ိဳး၌ ကေလးေလးသည္ အေဝးသို႕လႊင့္သြားေသာ မိမိတို႕၏ ထမင္းအုိးႀကီးအား ေျပးေကာက္ရေလ၏။ ေျချဖင့္ တိုက္သြားၾကေလေသာ လူတို႕ကမူ ေနာက္သို႕တစ္ခ်က္မွ်သာ ေစာင္းၾကည့္ၿပီး မိမိတို႕ ခရီးအား ဆက္သြားၾကၿမဲသာ ျဖစ္ေပ၏။ ယင္းေနရာတြင္ သူေတာင္းစား သားအဖ မဟုတ္ပါဘဲ သူေဌးႀကီး သားအဖသာ ျဖစ္ခဲ့ပါမူ ၎တို႕သည္ ျပာျပာသလဲ လာေရာက္၍ ေတာင္းပန္လိမ့္မည္ဟု ထင္မိေလ၏။

သူေတာင္းစား သားအဖ ေတာင္းရမ္းေနေသာ အခ်ိန္မွာ ေန႕ခင္းပိုင္း ေစ်းဆိုင္အခ်ိဳ႕ ရပ္နားထားေသာ အခ်ိန္ျဖစ္ေလ၏။ ယင္းအခ်ိန္မွ စတင္၍ ေတာင္းရမ္းလာရာမွ ညေနခင္း ေစ်းဆိုင္မ်ား ျပန္လည္ ခင္းက်င္ခ်ိန္အထိပင္ ျဖစ္ေလ၏။

"လူေလး … အေဖတို႕ ဘယ္ေလာက္ရၿပီလဲ ၾကည့္စမ္းပါဦးကြာ၊ ပိုက္ဆံျပည့္ရင္ အေဖတို႕ ထမင္းသြားစားၾကရေအာင္၊ လူေလးလည္း အေတာ္ဆာေနၿပီ မဟုတ္လား၊ အေဖလည္း ဆာေနၿပီကြာ၊ အင္းေလ … မနက္ကတည္းက ငွက္ေပ်ာသီးေလး တစ္လံုးစီပဲ စားထားၾကေတာ့ ဆာမွာေပါ့"

ဟု သူေတာင္းစားႀကီးမွ ဆိုေလရာ ကေလးသည္ ဒန္ဖလားစုတ္ႀကီးအတြင္းမွ ေတာင္းရမ္း ရရွိထားေသာ ပိုက္ဆံအေၾကြမ်ားအား လမ္းေဘးေစ်းသည္မ်ားထံမွ သင္ယူတတ္ေျမာက္ထားေသာ သခၤ်ာနည္းျဖင့္ ေရတြက္ေလ၏။ ယင္းသို႕ ေရတြက္ေနသည့္ အခိုက္တြင္ ၎တို႕၏ ေရွ႕သို႕ ဆိုက္ကားတစ္စီး လာေရာက္ ရပ္တန္႕လိုက္သည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။

ဆိုက္ကားေပၚတြင္ ကုန္ပစၥည္းမ်ားအား ဆာလာအိတ္မ်ားျဖင့္ တင္ေဆာင္လာၿပီး အေရွ႕ထိုင္ခံုတြင္မူ မ်က္ႏွာေပါက္ ခပ္ဆိုးဆိုးျဖင့္ ခပ္ဝဝ မိန္းမႀကီးအား ေတြ႕ရေလ၏။ အဆုိပါ မိန္းမႀကီးသည္ သူေတာင္းစား သားအဖအား ျမင္ေတြ႕သြားေသာအခါ ဆိုက္ကားေပၚမွ ဆင္းလာၿပီး ခါးကိုေထာက္လ်က္ ေဒါသတႀကီး ေအာ္ဟစ္ေလ၏။

"အမေလး … ေလး .. အရပ္ကတို႕ရဲ႕ …။ မေအးရဲ႕ေနရာမွာ သူေတာင္းစား သားအဖက စီးပြားျဖစ္ေနၾကပါေပါ့လား၊ ၾကည့္စမ္းပါဦး … ၾကည့္စမ္းပါဦး … မေအး ဝယ္ထားတဲ့ေနရာမွာ မိန္႕မိန္႕ႀကီးေတြထိုင္ၿပီး ပိုက္ဆံေတြ ေရေနလိုက္ၾကတာ၊ ဒီေန႕အဖို႕ေတာ့ မေအး လာဘ္ပိတ္ပါၿပီေတာ့၊ ဟဲ့ … သူေတာင္းစားေတြ … သြားၾက … သြားၾက … ဒါ ငါ့ေနရာဟဲ့"

ဟု မေအး ဆိုသည့္ ေစ်းသည္မိန္းမႀကီးမွ ေအာ္ဟစ္လိုက္ေသာအခါ သူေတာင္းစား သားအဖသည္ ေၾကာင္၍ ၾကည့္ေနၾကေလ၏။

"ဟဲ့ … ေသနာ သူေတာင္းေတြ၊ သြားၾကလို႕ ေျပာေနတာ ၾကားလား၊ ဒါ ငါ့ေနရာဟဲ့၊ သြားၾက … သြားၾက"

ဟု ထပ္မံ ေအာ္ဟစ္ျပန္ေလ၏။

၎တို႕အနီးမွ ျဖတ္သန္းသြားၾကေသာ လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားမွာ ထိုအျဖစ္အပ်က္အား ၾကည့္ရင္းျဖင့္ အမ်ိဳးမ်ိဳး အဖံုဖံု ေဝဖန္ေျပာဆိုၾကေလ၏။ သို႕ရာတြင္ ေစ်းသည္ မိန္းမႀကီး၏ ေအာ္ဟစ္ပံုကို ၾကည့္၍ က်ယ္က်ယ္ေဝဖန္ျခင္းငွာ မဝံ့ၾကဘဲ တိုးတိုးသက္သာ မိမိတို႕ဘာသာ ေဝဖန္ေျပာဆိုၾကျခင္းသာ ျဖစ္ေခ်၏။ ၎တို႕နားတြင္ ရပ္၍လည္း မေနဝံ့ၾကဘဲ ခပ္ေဝးေဝးသို႕သာ ရွဲ၍ သြားၾကေလ၏။ အနီးအပါးမွ ေစ်းသည္မ်ားမွာမူ မေအးဆိုသည့္ ေစ်းသည္ မိန္းမႀကီး၏ အေၾကာင္းကို သိထားျခင္းေၾကာင့္ ၎တို႕အျဖစ္အပ်က္အား အထူးအဆန္းလုပ္ကာ ၾကည့္ရႈမေနဘဲ မိမိတို႕ေစ်းကိုသာ ေရာင္းခ်ေနၾကေလ၏။

"ဟုတ္ .. ဟုတ္ .. ဟုတ္ကဲ့ … သြားပါ့မယ္ ခင္ဗ်ာ၊ သြားပါ့မယ္၊ လူေလး .. အေဖ့ကို ခ်ိဳင္းေထာက္ေလး ေပးပါဦး"

ဟု သူေတာင္းစားႀကီးမွာ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႕လန္႕ျဖင့္ ေျပာေလ၏။ ထိုအခါ ေစ်းသည္ မိန္းမႀကီးမွာ ရုတ္တရက္ အႀကံေပၚလာသည့္ဟန္ျဖင့္ -

"ေနဦး … ေနဦး၊ နင္တို႕ေတြ ေနာက္အခါ ငါ့ေနရာမွာ ေတာင္းစားလုိ႕မရေအာင္ ေစ်းေကာက္ကို တစ္ခါတည္း တိုင္ၿပီး ေမာင္းထုတ္ပစ္ရမယ္"

ဟု ဆိုကာ ေစ်းအတြင္းသို႕ ခပ္သုတ္သုတ္ လွမ္းသြားေလ၏။

သူေတာင္းစားႀကီးလည္း အေျခအေန မဟန္ေတာ့မွန္း ရိပ္မိသည့္ လကၡဏာျဖင့္ -

"လူေလး .. အေဖ့ကို ခ်ိဳင္းေထာက္ ျမန္ျမန္ေပးပါကြ၊ အေဖတို႕ သြားရေအာင္၊ ဟိုမိန္းမႀကီး ျပန္လာရင္ မလြယ္ဘူးကြ"

ဟု ဆိုကာ ၎၏ သားမွ လွမ္းေပးေသာ ခ်ိဳင္းေထာက္စုတ္ႀကီးအား ယူရင္း ေနရာမွ ထေလ၏။ ယင္းေနာက္ ထိုေနရာေလးမွ သြားရန္ဟန္ျပင္လိုက္ေလ၏။ ယင္းအခိုက္တြင္ပင္ မိန္းမႀကီးႏွင့္အတူ ညႇင္းတိုးတိုးႏိုင္လွေသာ လူတစ္ေယာက္ပါလာၿပီး ၎တို႕အား တားဆီးလိုက္ေလ၏။

"ေဟ့ေကာင္ … သူေတာင္းစား အစုတ္ပလုတ္၊ မင္းက မေအးေနရာမွာ လာေတာင္းစားေနတယ္ဆိုကြ၊ ဒီေနရာမွာ ေတာင္းပဲ ေတာင္းေတာင္း၊ ေရာင္းပဲေရာင္းေရာင္း ငါ့ကို အခြန္ဆက္ရတယ္ဆိုတာ မင္း မသိဘူးလား"

ဟု ညႇင္းတိုးတိုးႏွင့္ လူမွ ေငါက္ေငါက္ငမ္းငမ္း ေျပာေလရာ သူေတာင္းစားႀကီးမွ သနားစဖြယ္ မ်က္ႏွာျဖင့္ -

"မသိလို႕ပါ ခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ထမင္းဖိုးေလး မရွိလို႕ ေတာင္းစားေနတာပါ ခင္ဗ်ာ"

ဟူ၍ ဆိုေလ၏။ ထိုအခါ ေစ်းသည္ မိန္းမႀကီးမွ ေအာ္ျပန္ေလ၏။

"ေအာင္မေလး … မသိလို႕ ဆိုတုိင္းသာ ခြင့္လႊတ္ရရင္ ငါ့ေယာက္က်ား ေဖတင္ မယားငယ္ေနာက္ ပါသြားတာ ၾကာလွၿပီ။ ဟဲ့ … ေဖတင္ … ဘာလုပ္ေနရာလဲ … ဒီသူေတာင္းစားေတြကို ေမာင္းထုတ္ပစ္စမ္း"

ဟု ေစ်းသည္မိန္းမႀကီးမွ ေအာ္လိုက္ေလရာ ဆိုက္ကားသမားလည္း သူေတာင္းစား သားအဖတို႕အား လက္ညႇိဳးထိုးကာ ေျပာေလ၏။

"သူေတာင္းစားေတြ၊ ေနာက္အခါ ဒီေနရာမွာ လာၿပီး ေတာင္းမစားၾကနဲ႕၊ ေတြ႕လို႕ကေတာ့ အေသသတ္ပစ္မယ္၊ ၾကားလား၊ သြားၾက"

သူေတာင္းစား သားအဖမွာမူ ထိုသူတို႕အား ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႕လန္႕ မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္သာ ၾကည့္ေနရရွာေလ၏။ သူေတာင္းစားႀကီးမွာ မသိ၍ ေတာင္းမိသည့္အေၾကာင္း ထပ္ကာထပ္ကာ ေတာင္းပန္၍ ေနေလ၏။ ကေလးေလးမွာလည္း ၎ဖခင္၏ ေနာက္တြင္ မိမိကိုယ္ကို ကြယ္ဝွက္၍ မ်က္ရည္ေလးအဝုိင္းသားျဖင့္ ထိုလူစုအား ၾကည့္၍ ေနရွာေလ၏။

ဆိုက္ကားသမားမွ ေအာ္ဟစ္လိုက္ေသာအခါ သူေတာင္းစား သားအဖလည္း ထိုေနရာေလးမွ ထြက္ခြာသြားေလ၏။ ထိုအခါ ညႇင္းတိုးတိုး လူမွ -

"ေနဦး .. ေနဦး .. ငါ ေျပာစရာရွိေသးတယ္"

ဟု ဆိုကာ သူေတာင္းစား သားအဖတို႕အား တားလိုက္ေလ၏။ ၿပီးေနာက္ ညႇင္းတိုးတုိးႏွင့္ လူမွာ သူေတာင္းစား သားအဖနား ကပ္၍ သြားၿပီးလွ်င္ ၎၏ မြဲေျခာက္ေျခာက္ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ကာ -

"ဒီမွာ သူေတာင္းစား၊ ဒီနယ္တစ္ဝိုက္ဟာ ငါ့နယ္ပဲ …၊ ငါ့ အမိန္႕မရဘဲ ေတာင္းစားဖို႕ မစဥ္းစားၾကနဲ႕၊ ၾကားလား"

ဟု မာန္မဲ၍ ေျပာလိုက္ေလရာ သူေတာင္းစားႀကီးမွလည္း ျပာျပာသလဲ "ဟုတ္ .. ဟုတ္ကဲ့" ဟူ၍ ေျပာေလ၏။

"ေအး … ေနာက္အခါ မင္းတို႕ကို ဒီမွာ မျမင္ခ်င္ဘူး။ ျမင္လို႕ကေတာ့ တစ္ခါတည္း ေထာင္ထဲ ထည့္ပစ္လိုက္မယ္ ဘာမွတ္ေနလဲ"

ဟု ညႇင္းတိုးတိုးႏွင့္လူမွ ေျပာေလရာ သူေတာင္းစားႀကီးမွာ "ဟုတ္ကဲ့" ဟူ၍သာ ေျပာေနရေလ၏။

"ဒီေနရာမွာ ေတာင္းေတာင္း၊ ေရာင္းေရာင္း ငါ့ကို တစ္ဝက္ေပးရတယ္၊ ေပးစမ္း မင္းတို႕ပိုက္ဆံ"

ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို ညႇင္းတိုးတုိးႏွင့္ လူမွာ ကေလးေလး လက္ထဲမွ ေတာင္းရမ္း၍ ရရွိထားေသာ ေငြမ်ားအား ထည့္ထားသည့္ ဒန္ဖလားအစုတ္ေလးအား လုယူလိုက္ေလ၏။ ယင္းေနာက္ ပိုက္ဆံမ်ားအား ေရတြက္ကာ တစ္ဝက္တိတိ ယူလိုက္ေလ၏။ အမွန္မွာ တစ္ဝက္တိတိ ဆိုေသာ္လည္း တစ္ဝက္ထက္ ေက်ာ္လြန္ေလ၏။ ယင္းသို႕ သူေတာင္းစားမ်ား၏ လက္အတြင္းမွပင္ အျမတ္ထုတ္ခ်င္ေသာ အဆိုပါ ညႇင္းတိုးတုိးႏွင့္လူ၏ စိတ္ဓါတ္မွာ ရြံရွာဖြယ္ ေကာင္းလွေလေတာ့၏။

ယင္းအခိုက္တြင္ ၎တို႕အနီးတို႕ ေျပာင္လက္ေနေအာင္ တိုက္ခၽြတ္ထားေသာ အနက္ေရာင္ ကားႀကီးတစ္စီးသည္ အရွိန္ျပင္းစြာ ေမာင္းႏွင္လာၿပီးလွ်င္ ညႇင္းတိုးတုိး လူအား တိုက္မိေလ၏။ ယင္းအနီးအနားမွ လူမ်ားပင္ "ဟာ … ဟင္" ဟူ၍ ျဖစ္ကုန္ၾကေလ၏။ ကား၏ ရုတ္တရက္ ဘရိတ္အုပ္လိုက္သံ ျဖစ္သည့္ "ကၽြီ …" ဟူေသာ အသံႀကီးမွာလည္း ပဲ့တင္ထပ္၍ သြားေလေတာ့၏။

သို႕ရာတြင္ ကံေကာင္းသည္ဟုပင္ ဆိုရေပမည္။ အနက္ေရာင္ ကားႀကီးသည္ ညႇင္းတိုးတိုးႏွင့္ လူအား တိုက္မိတိုက္ခင္ေလးမွာပင္ ဘရိတ္အုပ္ႏိုင္ခဲ့ေလသည္။ ညႇင္းတိုးတိုးႏွင့္ လူမွာလည္း ေၾကာက္လန္႕လြန္း အားႀကီးကာ ၾကက္ေသေသျဖင့္ ကားႀကီးအား ၾကည့္ေနေလ၏။ အနီးပတ္ဝန္းက်င္မွ လမ္းသြားလမ္းလာမ်ား၊ ေစ်းသည္မ်ား၊ ေစ်းသည္မိန္းမႀကီး လင္မယားႏွင့္ သူေတာင္းစား သားအဖတို႕မွာ ရုတ္တရက္ ျဖစ္ေပၚလာေသာ အေျခအေနေအာက္တြင္ အာေမဋိတ္သံမ်ားစြာျဖင့္ ညႇင္းတိုးတိုးႏွင့္ လူအား ၾကည့္ေနၾကမိေန၏။

ယင္းအခိုက္တြင္ ကားတံခါးဖြင့္လိုက္သံ ၾကားရေလ၏။ ထိုအခါ လူတို႕၏ အၾကည့္သည္လည္း ကားထံသို႕ ေရာက္သြားၾကေလ၏။ ကားေပၚမွ သားသားနားနား ဝတ္စားထားေသာ လူတစ္ေယာက္ ဆင္းလာသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ ထုိလူသည္ သပ္ရပ္စြာ ၿဖီးလိမ္းထားေသာ ဆံပင္၊ အေကာင္းစား မ်က္မွန္တစ္လက္၊ မီးခိုးေရာင္ ဥေရာပဝတ္စံု၊ အနက္ေရာင္ ရွဴးဖိနပ္တို႕ကို ဝတ္ဆင္ထားေလ၏။ အသက္အားျဖင့္မူ (၃၀) ခန္႕သာ ရွိမည္ျဖစ္၏။

ကားေပၚမွ ဆင္းလာသူသည္ ယာဥ္တိုက္မႈ ျဖစ္လုျဖစ္ဆဲ အေျခအေနႏွင့္ ႀကံဳေနရေသာ္လည္း ၎၏ မ်က္ႏွာသြင္ျပင္ႏွင့္ အမူအရာတို႕မွာ ျပာေလာင္ခတ္ျခင္း မရွိပါဘဲ ေအးေဆးစြာ ရွိေနေလ၏။ ထိုလူသည္ ကားတံခါးအား ဂ်ိန္းခနဲ ျပန္ပိတ္လိုက္ကာ ၾကက္ေသေသလ်က္ ရွိေနေသာ ညႇင္းတိုးတိုးႏွင့္ လူထံသို႕ တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္လွမ္းသြားေလ၏။

ဝုိင္းဝန္းၾကည့္ရႈေနၾကေသာ လူအုပ္ႀကီးမွာ အစပုိင္းတြင္ ကားေပၚမွ ဆင္းလာသူအား ရိုက္မည္၊ ႏွက္မည္ဟုဆိုကာ အနီးအနားမွ ေတြ႕ရာလက္နက္မ်ားအား ေကာက္ယူထားၾကေသာ္လည္း ကားဆရာ လူရြယ္၏ ေအးေဆးလွေသာ အမူအရာႏွင့္ လူရြယ္၏ ပံုပန္းသ႑ာန္တို႕ကို ေတြ႕ရွိၾကေသာအခါ မည္သို႕မွ် မလုပ္ဝံ့ၾကဘဲ ၿငိမ္၍သာ ေနၾကေလ၏။

ကားဆရာ လူရြယ္လည္း ညႇင္းတိုးတိုး လူေရွ႕သို႕ ေရာက္ေသာအခါ ထိုလူ၏ လက္အတြင္းမွ ႏိုင္ထက္စီးနင္း ရယူထားေသာ ပိုက္ဆံမ်ားအား ယူလိုက္ၿပီးေနာက္ ကေလးေလး၏ ဒန္ဖလားစုတ္ေလးအတြင္းသို႕ ျပန္၍ ထည့္ေပးလိုက္ေလ၏။ ၿပီးေနာက္ ၾကက္ေသေသလ်က္ ရွိေနေသာ ညႇင္းတိုးတိုးႏွင့္ လူအား "ေျဖာင္း" ခနဲ ပါးတစ္ခ်က္ ရိုက္လိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ ညႇင္းတိုးတိုးႏွင့္လူမွာ "အမေလး … ေသပါၿပီ၊ ေသပါၿပီ … ဘာျဖစ္တာလဲ … ဘာျဖစ္တာလဲ" ဟူ၍ ကေယာင္ကတန္း ထ၍ ေအာ္ေလေတာ့၏။ ထိုအခါ အံ့ၾသတႀကီး ဝုိင္းဝန္းၾကည့္ေနၾကေသာ လူအုပ္ႀကီးမွာ ညႇင္းတိုးတိုးလူ၏ အျဖစ္အား သေဘာက်လြန္းသျဖင့္ "ဝါး …." ခနဲ ရယ္ေမာလိုက္ၾကေလ၏။

လူအုပ္ႀကီး၏ ရယ္သံ ရပ္စဲသြားေသာအခါ ကားဆရာလူရြယ္မွာ ညႇင္းတိုးတုိးႏွင့္လူ၊ ေစ်းသည္လင္မယားတို႕အား လက္ညႇိဳးထုိးကာ ေျပာေလ၏။

"ခင္ဗ်ားတို႕ေတြ အေတာ္ရိုင္းစုိင္းၾကပါလား၊ လူေရာ ဟုတ္ၾကရဲ႕လား၊ ဘယ့္ႏွယ္ဗ်ာ၊ မရွိလို႕ေတာင္းစားေနရတဲ့ သူေတာင္းစားေတြကိုမွ ဝိုင္းၿပီး အႏိုင္က်င့္ေနၾကတယ္၊ အေတာ္ပဲ စိတ္ဓါတ္ ေအာက္တန္းက်တဲ့ လူေတြပဲ၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ ရွိေစေတာ့၊ ေနာက္အခါဆိုရင္ေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႕ကို ကားနဲ႕အေသတိုက္ၿပီး သတ္ပစ္မယ္"

ဟု ဆိုေလ၏။ လူရြယ္၏ စကားသံမွာ ခပ္မွန္မွန္သာ ျဖစ္ေသာ္လည္း အပ္က်သံၾကားရမတတ္ ၿငိမ္ေနေသာ လူအုပ္ႀကီးအား ေက်ာ္လြန္ကာ ဟိန္းထြက္ေန၏။ စြာက်ယ္က်ယ္ လုပ္ခဲ့ေသာ ေစ်းသည္လင္မယားႏွင့္ ညႇင္းတိုးတိုးလူမွာ ေလာေလာလတ္လတ္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ ပြတ္ကာသီကာ ရင္ခုန္ဖြယ္ရာ ယာဥ္တိုက္မႈေၾကာင့္ လူရြယ္အား ျပန္လည္၍ ေျပာဆိုေခ်ပျခင္းငွာ မဝံ့ၾကေပ။ လူရြယ္၏ အမူအရာႏွင့္ စကားမွာ အမွန္ပင္ တိုက္၍သတ္မည့္ဟန္တို႕ ပါေနေလ၏။

"ခင္ဗ်ားတို႕ကို ေျပာခဲ့ရဦးမယ္၊ က်ဳပ္နာမည္ ေမာင္မိုးလို႕ ေခၚတယ္၊ ေအး .. ဒါေပမယ့္ .. ခင္ဗ်ားတို႕လို လူမဆန္တဲ့လူေတြအတြက္ ဆိုရင္ က်ဳပ္ဆိုတဲ့ ေမာင္မိုးဟာ ဓါးမိုးလွံမိုးေတြ ျဖစ္လိမ့္မယ္၊ အႏိုင္က်င့္ခံရတဲ့ လူေတြအတြက္ ဆိုရင္ေတာ့ က်ဳပ္ဆိုတဲ့ ေမာင္မိုးဟာ ဂရုဏာမိုးေတြ ျဖစ္လိမ့္မယ္၊ ဒါမ်ိဳးေတြ ေနာက္အခါ မျဖစ္ပါေစႏွင့္၊ ဒီတစ္ခါေတာ့ သတိေပးလိုက္မယ္၊ လာၾကဗ်ာ … အကိုႀကီးနဲ႕ ညီေလး ..၊ က်ဳပ္ကားေပၚတက္ၾက"

ဟူ၍ လူရြယ္လည္း ေျပာေျပာဆိုဆို ကားတံခါးအား ဖြင့္၍ သူေတာင္းစား သားအဖတို႕အား တင္ေဆာင္ကာ အဆိုပါ ေနရာေလးမွ "ဝူး …" ခနဲ ေမာင္းထြက္သြားေလေတာ့၏။

++++++++++++++++++++
By - မဟာရာဇာ အံစာတံုး
++++++++++++++++++++

Read More →

3:02 AM

ဝတၳဳတို

အာဠာဝက ေမာင္ဗ်ာသ - ၁

ေက်ာင္းသားေလး ေမာင္ဗ်ာသ

တစ္ေန႕သ၌ ေက်းေတာရြာေလး တစ္ရြာ၏ အေနာက္ဘက္တြင္ တည္ရွိေသာ ပ်ဥ္ေထာင္ စာသင္ေက်ာင္းေလး အနီးရွိ စိန္ပန္းပင္ႀကီး၏ အရိပ္ေအာက္တြင္ လြယ္အိတ္ေလးမ်ားအား ကိုယ္စီလြယ္ထားၾကသည့္ ေက်ာင္းသားေလး ႏွစ္ေယာက္အား ေတြ႕ရေလ၏။ တစ္ေယာက္ေသာ ေက်ာင္းသားေလးမွာ ေခါင္းကို ေျပာင္ေနေအာင္ တံုးထားၿပီး တစ္ေယာက္ေသာ ေက်ာင္းသားေလး မွာမူ ေမြးတည္းကပင္ ဆံပင္ မညႇပ္ခဲ့သည့္အလား လူႏွင့္မလိုက္ေအာင္ပင္ ၎၏ ဆံပင္တို႕မွာ ရွည္လ်ားေနသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။

ေက်ာင္းသားေလး ႏွစ္ေယာက္၏ အနီးတြင္ သာကူေရာင္းေသာ အေဒၚႀကီး တစ္ေယာက္လည္း ရွိေလ၏။ ထိုအေဒၚႀကီးသည္ ထန္းလ်က္ရည္မ်ားႏွင့္ က်ိဳခ်က္ထားေသာ အတန္ငယ္ ပူေလာင္ေနသည့္ သာကူမ်ားအား စတီးပန္းကန္လံုးေလးမ်ား အတြင္းသို႕ ခပ္ထည့္ၿပီးေနာက္ ဇြန္းကိုယ္စီတပ္ကာ ေက်ာင္းသားေလး ႏွစ္ေယာက္အား ေပးေလ၏။ ထိုအခါ ဆံရွည္ႏွင့္ ကေလးမွ ၎အတြက္ ေပးေသာ သာကူပန္းကန္အား လွမ္းယူလိုက္ၿပီးေနာက္ မ်က္ႏွာ ရႊဲ႕လိုက္ေလ၏။ ၿပီးေနာက္ သာကူသည္ အေဒၚႀကီးအား -

“ေဒၚေအးေမႀကီး ကလည္းဗ်ာ။ သာကူ တစ္က်ပ္ဖိုးက နည္းတာေပါ့။ က်ဳပ္ကို ထပ္ထည့္ေပးဦး”

ဟူ၍ အတြန္႕တက္ေလသည္။ ထိုအခါ သာကူသည္ အေဒၚႀကီးမွာ ဆံရွည္ကေလးအား “စားၿပီးရင္ အဆစ္ ထပ္မေတာင္းနဲ႕ေတာ့၊ မရေတာ့ဘူး” ဟုဆိုကာ သာကူ အနည္းငယ္ ထပ္ထည့္ေပးလိုက္ေလ၏။



ဆံရွည္ကေလးမွာ သာကူထပ္ထည့္ထားသည့္ ပန္းကန္အား ေဒၚေအးေမႀကီးထံမွ လွမ္းယူလိုက္ၿပီးေနာက္ ကတံုးေလးအား တစ္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္ျပန္၏။ ကတံုးႏွင့္ ကေလးမွာမူ မည္သို႕မွ် ေျပာဆုိျခင္း မရွိဘဲ ေခါင္းကိုငံု႕ကာ ၎အတြက္ ရရွိေသာ သာကူပန္းကန္အား ေအးေဆးစြာ ေသာက္ေနသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။

“ေဒၚေအးေမႀကီး၊ ဖိုးကတံုး ထဲလည္း ထပ္ထည့္ေပးလိုက္ဦးဗ်”

ဟူ၍ သာကူသည္ အေဒၚႀကီးအား ဆံရွည္ေလးမွ ေျပာလိုက္ျပန္ေလရာ ေဒၚေအးေမႀကီးလည္း ဖုိးကတံုး ပန္းကန္ကို ယူကာ သာကူ အနည္းငယ္ ထပ္၍ ထည့္ေပးလိုက္ျပန္ေလ၏။ ဤသို႕ႏွင့္ ကတံုးႏွင့္ ဆံရွည္ေလးတို႕သည္ အရိပ္ေကာင္းေသာ စိန္ပန္းပင္ႀကီးေအာက္တြင္ သာကူ ပူပူမ်ားအား ေလကေလးျဖင့္ မႈတ္ကာ မႈတ္ကာ စားေနလ်က္ ရွိၾကေလေတာ့၏။

+ + + + + + + + + + + + + + +

“ေဟ့ေကာင္ … ကတံုး၊ မင္း သာကူ ငါ့ကို ေပးစမ္း”

ကတံုးေလးထက္ ႏွစ္ဆခန္႕ ထြားႀကိဳင္းဟန္ ရွိေသာ ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္မွ ကတံုးေလး ထံမွ သာကူပန္းကန္အား ေတာင္းယူ လိုက္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ထိုအခါ သာကူသည္ အေဒၚႀကီးမွ …

“ဟဲ့ .. ငထြန္း၊ မင္း ေသာက္ခ်င္ရင္ ဝယ္ေသာက္ပါ့လားကြယ့္။ သူမ်ားဟာကို အဲ့ဒီလို မလုပ္ရဘူးေလ”

ဟူ၍ ေျပာလိုက္ေလရာ ငထြန္းဆိုသူ လူထြားေလးမွ …

“က်ဳပ္ဟာက်ဳပ္ ေတာင္းစားခ်င္လို႕ ေတာင္းစားတာ ခင္ဗ်ား အေရးလား၊ ဒီမွာ ေဒၚေအးေမႀကီး ခင္ဗ်ား သာကူ တစ္အိုးလံုး ဝယ္စားလိုက္လို႕ ရတယ္ဗ်။ နားလည္လား”

ဟူ၍ ျပန္လည္ ေျပာဆိုေလရာ ေဒၚေအးေမႀကီးလည္း ၿငိမ္ေနရေတာ့၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ငထြန္း၏ မိဘျဖစ္သူမ်ားမွာ အဆိုပါ ရြာေလးအတြင္းမွ မ်က္ႏွာႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကသကဲ့သို႕ အလြန္မာန္မာနႀကီးၿပီး ရက္စက္တတ္သူမ်ားလည္း ျဖစ္ၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလ၏။

ကတံုးေလးမွာမူ သာကူပန္းကန္အား ရင့္သီးစြာ လုယူသြားသည့္ လူထြားေလးအား မ်က္ႏွာငယ္ေလးျဖင့္သာ ၾကည့္ေနရရွာေလ၏။ ယင္းအေျခအေနအား လြန္စြာ သေဘာက်ေသာ မ်က္ႏွာထားျဖင့္ လူထြားေလး သည္ ကတံုးေလး ထံမွ ႏိုင္ထက္ကလူ ေတာင္းယူထားသည့္ သာကူပန္းကန္အား ေသာက္လိုက္ေလ၏။ သို႕ရာတြင္မူ လူထြားေလး၏ ပါးစပ္အတြင္းသို႕ သာကူ မေရာက္ခင္မွာပင္ ၎၏ ဦးေခါင္းထက္ဆီမွ အသံတစ္သံသည္ ထြက္ေပၚလာေလေတာ့၏။ ထိုအသံမွာကား “ေျဖာင္း …” ဟူေသာ အသံပင္ ျဖစ္ေခ်ေတာ့၏။

ဗိုလ္က်သည့္ လူထြား ငထြန္း၏ ေခါင္းအား ဆံရွည္ေလးမွ ေနာက္မွေန၍ လက္ျဖင့္ တအားလႊဲကာ ရိုက္ခ်လိုက္ျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ယင္းရိုက္ခ်က္ေၾကာင့္ လူထြားငထြန္း၏ လက္အတြင္းမွ သာကူပန္းကန္မွာ မ်က္ႏွာႏွင့္ မိတ္ဆက္မိသား ျဖစ္သြားေလေတာ့၏။ သာကူမ်ားမွာလည္း အတန္ပူေလာင္ေနေသာေၾကာင့္ လူထြားငထြန္းလည္း ၎၏ မ်က္ႏွာအား လက္ျဖင့္ အုပ္ကာ “အေမေရ၊ ပူတယ္ဗ် .. ပူတယ္” ဟူ၍ ေအာ္ျမည္ေလေတာ့၏။ ယင္းေနာက္ လူထြားငထြန္းသည္ ရြာဆီသို႕ ထြက္ေျပးသြားေလေတာ့၏။

ကတံုးေလးမွာ မိမိအေပၚ ဗိုလ္က်သည္ လူထြားငထြန္း၏ ခံလိုက္ရပံုမ်ားအား မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕ျမင္လိုက္ရသျဖင့္ ဝမ္းသာေနမိေလ၏။ ငထြန္းအား သမ လိုက္သည့္ ဆံရွည္ေလးအားလည္း လူစြမ္းေကာင္းသဖြယ္ အထင္ႀကီးေသာ အၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္ေနမိေလ၏။

ယင္းေနာက္ ဆံရွည္ေလးမွာ သာကူဖိုး ႏွစ္က်ပ္ကို ေဒၚေအးေမႀကီးအား ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ ကတံုးေလးအား ေခၚေဆာင္ကာ ေက်ာင္းဆီသို႕ ထြက္သြားေလေတာ့၏။ သာကူသည္ ေဒၚေအးေမႀကီးမွာမူ ေျမႀကီးေပၚ လႊင့္က်သြားသည့္ သာကူပန္းကန္အား ေကာက္ယူ ေဆးေၾကာျခင္း၊ ေျမႀကီးေပၚ ေပက်ံေနသည့္ သာကူမ်ားအား လွဲက်င္းျခင္းတို႕ျဖင့္ စိန္ပန္းပင္ႀကီးေအာက္တြင္ က်န္ေနရစ္ခဲ့ေလေတာ့၏။

+ + + + + + + + + + + + + + +

မိမိ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ ကတံုးေလးအေပၚတြင္ ဗိုလ္က် အႏိုင္က်င့္သည့္ လူထြားငထြန္းအား ရိုက္ႏွက္လိုက္ေသာ ဆံရွည္ေလးမွာ ရြာအေနာက္ပုိင္းမွ ပဲျပဳတ္ေရာင္းသည့္ ေဒၚေႏြးေႏြး၏ တူသား ေတာ္စပ္သူ ျဖစ္ေလသည္။ ဆံရွည္ေလး၏ မိဘမ်ားမွာ ကြယ္လြန္သြားၾကၿပီ ျဖစ္သည့္အတြက္ေၾကာင့္ ေဒၚေႏြးေႏြးမွ ေန၍ ဆံရွည္ေလးအား ၎၏ အိမ္တြင္ ေခၚယူေကၽြးေမြးထားျခင္း ျဖစ္ေလသည္။

ေဒၚေႏြးေႏြး၏ ေယာက္က်ားျဖစ္သူမွာ ဦးေက်ာ္ႀကီး ဆိုသူ ျဖစ္ေလသည္။ ဦးေက်ာ္ႀကီးသည္ သူတစ္ပါး လယ္ယာမ်ားအား အငွားအလုပ္သမား အျဖစ္ လိုက္လံလုပ္ကိုင္ေနသူ ျဖစ္ေလသည္။ ဆံရွည္ေလးအား ခ်စ္ခင္သူလည္း ျဖစ္ေပသည္။ ယင္းအတြက္ေၾကာင့္ပင္ ဆံရွည္ေလး၏ အေဒၚအရင္းျဖစ္သူ ၎၏ ဇနီးမယား ေဒၚေႏြးေႏြး၏ အတန္တန္ ကန္႕ကြက္သည့္ ၾကားမွပင္ ဆံရွည္ေလးအား ေခၚယူ ေကၽြးေမြးထားသကဲ့သို႕ အတန္းေက်ာင္းသို႕လည္း တက္ေရာက္ေစခဲ့ေလသည္။ ယင္းကုန္က်စရိတ္မ်ားအား ဦးေက်ာ္ႀကီးမွ တာဝန္ယူကာ ေပးထားရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ေဒၚေႏြးေႏြးမ်ားမွာ တူသား အရင္းေခါက္ေခါက္ ဆံရွည္ေလး အေပၚတြင္ မသတီသကဲ့သို႕ လြန္စြာမွလည္း ခိုင္းေစတတ္ေလ၏။

ဆံရွည္ေလးမွာမူ ၎၏ အေဒၚမွ မညႇာမတာ ခိုင္းေစေသာ္လည္း မညည္းမညဴ ျပဳလုပ္ေပးတတ္ေလ၏။ ၎အား ေခၚယူေကၽြးေမြးကာ ေက်ာင္းထားေပးထားသည့္ ဦးေက်ာ္ႀကီး အေပၚတြင္လည္း လြန္စြာမွ ခ်စ္ခင္ေလ၏။ ၎အားလပ္သည့္ အခါမ်ားတြင္ ဦးေက်ာ္ႀကီးႏွင့္အတူ ယာခင္းအတြင္း ကူ၍လုပ္ေပးတတ္ေလ၏။

ကတံုးေလးႏွင့္ ဆံရွည္ေလးတို႕မွာ အိမ္ဝုိင္း တစ္ဝုိင္းထဲတြင္ ေနထိုင္ၾကျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ကတံုးေလး၏ မိဘမ်ားမွာ ထန္းသမားမ်ား ျဖစ္ၾကေလ၏။ သို႕ရာတြင္ ကိုယ္ပိုင္ ထန္းပင္မ်ားအား တက္ေရာက္ရသည္ မဟုတ္ဘဲ၊ သူမ်ားထန္းပင္မ်ားအား အငွားအေနျဖင့္ တက္ေရာက္ကာ ထန္းလ်က္က်ိဳခ်က္ေပးရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ကတံုးေလးတို႕ မိသားစု အငွားတက္ေရာက္ ေပးရေသာ ထန္းပင္မ်ားမွာ လူထြားငထြန္း၏ မိဘမ်ား ပိုင္ဆိုင္ေသာ ထန္းပင္မ်ားသာ ျဖစ္ေလသည္။

ထိုကတံုးေလး၏ အမည္ရင္းမွာ ေမာင္ပု ျဖစ္ေသာ္လည္း အၿမဲတေစ ကတံုးျဖင့္သာ ရွိေနတတ္ေသာေၾကာင့္ ကတံုးဟူ၍ အမည္တြင္ေနျခင္း ျဖစ္ေလ၏။ ကတံုး ေမာင္ပု၏ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူ ဆံရွည္ေလး၏ အမည္မွာကား ေမာင္ဗ်ာသ ဟူ၍ ျဖစ္ေလေတာ့၏။

++++++++++++++++++++++++

By - မဟာရာဇာ အံစာတံုး

++++++++++++++++++++++++

Read More →

1:50 AM

ဝတၳဳရွည္

ကမၻာ့ အႏၱရာယ္အမ်ားဆံုး တိရစၦာန္ (၁၀) မ်ိဳး

၁။ ျခင္ (Mosquito)

ရုိးရုိး အျမင္အားျဖင့္ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ” ျခင္ ဆိုတဲ့ အေကာင္ေတြက ဘာအႏၱရာယ္ ရွိလို႕လဲ ..? ” ဆိုၿပီး ေမးခြန္း ထုတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ …။ ျခင္ေတြက အရြယ္အစားအားျဖင့္ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္သည္းခြံေလာက္ေတာင္ မရွိပါဘူး။ လာကိုက္သလား …၊ ျဖတ္ခနဲ ရိုက္သတ္လိုက္ရုံပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ျခင္ဆိုတဲ့ အေကာင္ေတြက တကယ့္ေရာဂါပိုးေတြကို သယ္ေဆာင္ ထားၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ကမၻာ့ လူသတ္သမား အႀကီးစားေတြ လို႕ေတာင္မွ သတ္မွတ္ထားၾကပါေသးတယ္။

ျခင္ေတြ သယ္ေဆာင္ထားတဲ့ ေရာဂါပိုးေတြကေတာ့ အမ်ားသိၾကတဲ့ အတုိင္း ငွက္ဖ်ား၊ ဆင္ေျခေထာက္၊ West Nile Virus ဆိုတဲ့ ေရာဂါပိုးေတြပါပဲ။ ဒီထဲမွာ အႏၱရာယ္ အႀကီးဆံုးကေတာ့ ငွက္ဖ်ား ေရာဂါပိုးပါပဲ။ ဒီေရာဂါ ကူးစက္ခံေနရသူ အေရအတြက္ဟာ ကမၻာ့လူဦးေရရဲ႕ တစ္ဝက္ခန္႕ ရွိတယ္လို႕ WHO မွာ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။

ျခင္ေတြေၾကာင့္ ေသဆံုးမႈႏႈန္းဟာ တစ္ႏွစ္ကို ၂ သိန္းမွ ၃ သိန္းၾကား ရွိတယ္လို႕ သိရပါတယ္။

++++++++++++++++++++++++++++++++++

၂။ အဆိပ္ျပင္းေသာ ေျမြမ်ား (Venomous Snakes)

ေျမြေတြကို ဒီစာရင္းထဲ ထည့္တာေတာ့ မလြန္ေလာက္ပါဘူး။ ေျမြကိုက္လို႕ အသက္ အႏၱရာယ္ ဆံုးရႈံးသြားခဲ့ရသူေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ျမန္မာျပည္မွာ အမ်ားႀကီးပါ။ ဒီထဲမွာ ေတာဘက္က ေဆးရုံ၊ ေဆးခန္းနဲ႕ မနီးစပ္တဲ့ လူေတြ ပိုၿပီး ခံစားရပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ဆို ဘာေျမြကိုက္လို႕ ကိုက္သြားမွန္း မသိလို႕ ေဆးမွား ထုိးမိၿပီး အသက္ ဆံုးရႈံးခဲ့ရတာေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ထားပါ။ အဆိပ္ျပင္းတဲ့ ေျမြမ်ိဳးစိတ္ေပါင္းဟာ ၄၅၀ ေက်ာ္ ရွိတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ ေျမြကိုက္လိုက္ၿပီ ဆိုတာနဲ႕ ေျမြဆိပ္ဟာ ေသြးေၾကာကေနတစ္ဆင့္ ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလံုးကို ပ်ံ႕ႏွံ႕သြားေစပါတယ္။ အဆိပ္ျပင္းေလ ေဆး မမွီေလေပါ့ဗ်ာ။

အဆိပ္ျပင္း ေျမြဆုိးေတြေၾကာင့္ ေသဆံုးမႈႏႈန္းဟာ တစ္ႏွစ္ကို ၅၀ ကေန ၁၂၅၀၀၀ ၾကားမွာ ရွိတယ္လို႕လည္း ဆိုပါတယ္။

++++++++++++++++++++++++++++++++++

၃။ ကင္းၿမီးေကာက္ (Scorpion)

ကင္းၿမီးေကာက္ ကိုက္လို႕ ေသတယ္ ဆိုတဲ့ စကားကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ဆီမွာ ၾကားဖူးနားဝ အေတာ္ေလး နည္းမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေကာင္ေတြဟာလည္း အႏၱရာယ္ ႀကီးမားတဲ့ တိရစၦာန္ေတြပါတဲ့။ တစ္ႏွစ္ကို ကင္းၿမီးေကာက္ေၾကာင့္ ေသဆံုးမႈႏႈန္းဟာ ၈၀၀ ကေန ၂၀၀၀ ၾကားမွာ ရွိတယ္လို႕လည္း ဆိုပါတယ္။

++++++++++++++++++++++++++++++++++

၄။ ေၾကာင္ႀကီးမ်ား (Big Cats)

ေၾကာင္ႀကီးမ်ားဆိုလို႕ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အိမ္ေမြး တိရစၦာန္ ေၾကာင္ အႀကီးစားေတြကို ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ျခေသၤ့၊ က်ား၊ က်ားသစ္ စတဲ့ တိရစၦာန္ေတြကို ဆိုလိုတာပါ။ ဒီေကာင္ေတြရဲ႕ အႏၱရာယ္ မ်ားပံုကေတာ့ ေျပာစရာ မလိုေလာက္ပါဘူး။ သူတို႕ကေတာ့ ခြန္အားနဲ႕ အႏၱရာယ္ ျပဳတတ္တဲ့ တိရစၦာန္ေတြပါပဲ။ ဒီေၾကာင္ႀကီးမ်ိဳးႏြယ္ေတြေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္ကို ေသဆံုးမႈႏႈန္းဟာ ၈၀၀ ဝန္းက်င္ခန္႕ ရွိတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။


++++++++++++++++++++++++++++++++++

၅။ မိေက်ာင္း (Crocodile)

မိေက်ာင္းေတြဟာ ကမၻာ့ အႏၱရာယ္ အမ်ားဆံုး တိရစၦာန္ေတြထဲက တစ္ေကာင္ဆိုရင္ အားလံုးပဲ လက္သင့္ ခံႏိုင္ၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ ျခြင္းခ်က္အားျဖင့္ ဆိုရင္ေတာ့ မိေက်ာင္းကို ထူးထူးျခားျခား အိမ္ေမြး တိရစၦာန္အျဖစ္ ေမြးတဲ့လူေတြေတာ့ ရွိေနပါတယ္။ ထားပါ။ မိေက်ာင္းေတြ ထဲမွာဆိုရင္ အာဖရိကနဲ႕ ၾသစေၾတးလ် က မိေက်ာင္းေတြက ပိုၿပီး အႏၱရာယ္ မ်ားတယ္လို႕လည္း ဆိုထားပါတယ္။ ေရထဲမွာဆိုရင္ ေရဘုရင္လို႕ ဆိုရေလာက္ေအာင္ပဲ သူတို႕ရဲ႕ ေရႊ႕လ်ားမႈႏႈန္းဟာ ျမန္ဆန္လွပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႕ရဲ႕ ေမးရုိးကလည္း ဖမ္းမိထားတဲ့ သားေကာင္ကို ရုန္းထြက္ႏိုင္စြမ္း မရွိေလာက္ေအာင္ ခုိင္မာလြန္လွတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။

မိေက်ာင္းေတြေၾကာင့္ ေသဆံုးမႈႏႈန္းကေတာ့ တစ္ႏွစ္ကို ၆၀၀ မွ ၈၀၀ ၾကားမွာ ရွိတယ္လို႕ သိရပါတယ္။


++++++++++++++++++++++++++++++++++

၆။ ဆင္ (Elephant)

ဆင္ေတြကိုလည္း ဒီစာရင္းထဲမွာ နံပါတ္ ၆ ေနရာက သြပ္သြင္းထားပါတယ္။ သူတို႕ရဲ႕ ႀကီးမားတဲ့ ခႏၶာကိုယ္နဲ႕ အင္အား၊ ၿပီးေတာ့ အစြယ္ေတြက လူေတြကို အသာေလး ဒုကၡေပးႏိုင္ပါတယ္။ ၾကာနီကန္ ဆရာေတာ္ရဲ႕ တရားတစ္ပုဒ္ထဲမွာေတာ့ ဆင္ဝင္စား လူတစ္ေယာက္ ေျပာျပသြားပံုေလးကို ေဟာထားပါတယ္။ အဲ့ဒီထဲမွာ ေျပာသြားတာက လူ႕ဘုန္းကံ ေပါ့ဗ်ာ။ လူ႕ဘုန္းကံ ျမင့္ေနခ်ိန္မွာဆိုရင္ ဆင္ေတြရဲ႕ အျမင္မွာ လူဟာ သူတို႕ထက္ ႀကီးမားတဲ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္လို႕ ျမင္ေနရၿပီး ေၾကာက္ရႊံ႕ၾကပါတယ္။ လူ႕ဘုန္းကံ နိမ့္ေနခ်ိန္မွာေတာ့ ဆင္ေတြရဲ႕ အျမင္မွာ လူဟာ သူတို႕ရဲ႕ ေျခဖဝါးအရြယ္ေလာက္ပဲ ရွိတယ္လို႕ ျမင္ေၾကာင္းကို ေျပာပါတယ္။ လူ႕ဘုန္းကံ နိမ့္ေနခ်ိန္မွာ ဆင္ေတြက လူကို မလုပ္ခ်င္တာေနမယ္။ လုပ္ရင္ အေသပဲလို႕လည္း ဆိုထားပါေသးတယ္။ ဒါကေတာ့ ဆင္ အေၾကာင္း စပ္မိတုန္းေပါ့ ခင္ဗ်ာ။

ဆင္ေတြေၾကာင့္ ေသဆံုးမႈ ႏႈန္းကေတာ့ျဖင့္ တစ္ႏွစ္ကို ၃၀၀ ကေန ၅၀၀ ၾကား ရွိတယ္လို႕ ဆိုထားပါတယ္။

++++++++++++++++++++++++++++++++++

၇။ ေရႀကံ႕၊ ေရျမင္း (Hippopotamus)

ဒီအေကာင္ေတြကေတာ့ အာဖရိကမွာ အေတြ႕ရမ်ားတယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ ညႇာတာ စာနာမႈ အကင္းမဲ့ဆံုး တိရစၦာန္ေတြလို႕လည္း ဆိုထားပါေသးတယ္။ သူတို႕ဟာ ေရထဲမွာေရာ၊ ကုန္းေပၚမွာပါ ရွင္သန္ ေနထုိင္ေလ့ ရွိၾကပါတယ္။ ဒီအေကာင္ႀကီးေတြရဲ႕ပါးစပ္ေတြဟာ ေလးေပအထိ ဖြင့္ဟႏိုင္ၿပီး တူမႀကီးနဲ႕ ရိုက္ခ်လိုက္သလို ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း ပိတ္ဆို႕ ဖမ္းယူ ႏိုင္ပါေသးတယ္။ ဒီလို အက်င့္စရိုက္ေၾကာင့္ပဲ သူတို႕ကို ကမၻာ့ အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့ တိရစၦာန္ စာရင္းထဲမွာ ထည့္သြင္းလိုက္ရျခင္း ျဖစ္တယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။

ေရႀကံ႕၊ ေရျမင္းေတြေၾကာင့္ ေသဆံုးမႈ ႏႈန္းကေတာ့ တစ္ႏွစ္ကို ၁၀၀ ကေန ၁၅၀ ၾကားမွာ ရွိတယ္လို႕လည္း ဆိုပါတယ္။

++++++++++++++++++++++++++++++++++

၈။ ဂ်ယ္လီငါး (Jellyfish)

ဒီဂ်ယ္လီငါးေတြရဲ႕ အသြင္ကေတာ့ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ ေကာင္းလွပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ထိတ္လန္႕ တုန္လႈပ္ဖြယ္လည္း ေကာင္းလွပါတယ္လို႕ ဆိုထားပါတယ္။ သူတို႕ အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့ အေၾကာင္းကိုေတာ့ သိပ္ၿပီး မသိပါဘူး။ သိတဲ့လူေတြ ရွိရင္ ေျပာေပးေစလိုပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဂ်ယ္လီငါးေတြေၾကာင့္ ေသဆံုးမႈႏႈန္းကေတာ့ တစ္ႏွစ္ကို ၁၀၀ ဝန္းက်င္ခန္႕ ရွိတယ္လို႕ ဆိုထားပါတယ္။ Jellyfish-Wikipedia

++++++++++++++++++++++++++++++++++

၉။ ငါးမန္း (Shark)

ငါးမန္းလို႕ ဆိုလိုက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ တစ္ေတြဟာ ခၽြန္ျမလွတဲ့ သြားေတြနဲ႕ ေရျပင္ထဲက ေၾကာက္မက္ဖြယ္ တိရစၦာန္ တစ္ေကာင္လို႕ ျမင္မိၾကမွာပါ။ ငါးမန္း ရုပ္ရွင္ေတြ ၾကည့္ဖူးတဲ့သူတိုင္း ငါးမန္းကို ရႊံရွာ ေၾကာက္ရႊံ႕ၾကသလို၊ ပင္လယ္ျပင္ကို ျဖတ္တဲ့ အခါမ်ိဳးမွာလည္း ေသြး ေရသို႕ မက်ေစဖို႕ သတိထားမိလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။ သို႔ေပမယ့္ က်ေနာ္တို႕ ရုပ္ရွင္ထဲမွာ ေတြ႕ရတဲ့ ငါးမန္းေတြေလာက္ အျပင္က တကယ့္လက္ရွိ ငါးမန္းေတြက မဆုိးဝါးလွဘူးလို႕ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လို႕လည္း သူတို႕ဟာ ရက္စက္ ဆိုးဝါးလွတဲ့ လူသတ္ တိရစၦာန္ေတြပဲ ျဖစ္ၾကပါတယ္။

ငါးမန္းေတြေၾကာင့္ တစ္ႏွစ္ကို ေသဆံုးမႈန္ႏႈန္းဟာ ၁၀၀ ဝန္းက်င္ခန္႕ ရွိတယ္လို႕ သိရပါတယ္။

++++++++++++++++++++++++++++++++++

၁၀။ ဝက္ဝံ (Bear)

ဝက္ဝံ ေတြဟာ လူသားေတြရဲ႕ အခ်စ္ခင္ဆံုး သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္အျဖစ္ မိတ္ဖြဲ႕လို႕ ရႏိုင္သလို၊ သူတို႕ကို ေပြ႕ဖက္ ပြတ္သပ္ၿပီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ကစားေနလို႕လည္း ရႏိုင္ပါတယ္။ ဒါျဖင့္ သူတို႕ကို အႏၱရာယ္ မ်ားတဲ့ တိရစၦာန္ စာရင္းထဲ ထည့္ထားရတာလဲ ??? ဟုတ္ကဲ့။ ေတာနက္ ထဲမွာ ဝက္ဝံ တစ္ေကာင္နဲ႕ ရင္ဆိုင္ ေတြ႕ရတဲ့အခါ မ်ိဳးမွာ သင္ သိလာပါလိမ့္မယ္။ ဆိုလိုခ်င္တာကေတာ့ ေတာရိုင္း တိရစၦာန္ ျဖစ္တဲ့ ဝက္ဝံ မ်ိဳးကို ဆိုလိုတာေပါ့ဗ်ာ။ ဟုတ္ပါတယ္။ ေတာထဲမွာ ဝက္ဝံ တစ္ေကာင္နဲ႕ ရင္ဆုိင္ ေတြ႕ၿပီဆိုရင္ အသက္ပါ ပါသြားႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အႏၱရာယ္ မ်ားလွပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပဲ ဒီစာရင္းထဲ ထည့္ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဝက္ဝံေတြေၾကာင့္ ေသဆံုးမႈ ႏႈန္းကေတာ့ တစ္ႏွစ္ကို ၅ ေယာက္ကေန ၁၀ ေယာက္ၾကား ျဖစ္ပါတယ္။

++++++++++++++++++++++++++++++++++

မွီျငမ္း - http://scienceray.com

By - မဟာရာဇာ အံစာတံုး

================

Read More →

2:03 AM

သုေတသီစာစုမ်ား

သရဲကို ထိကိုင္မိျခင္း

က်ေနာ္တို႕ ရြာမွာေပါ့ …။ ဦးထြန္းျမင့္ ဆိုတဲ့ လူႀကီး တစ္ေယာက္ရွိတယ္။ ရြာရဲ႕ ညေနခင္း အခ်ိန္တိုင္းမွာ ဦးထြန္းျမင့္တို႕ အိမ္ကို လာေနက် လူတစ္ေယာက္လည္း ရွိတယ္။ သူက ဦးနီ …။ ညေနဆိုရင္ ဦးနီ က ဦးထြန္းျမင့္ရဲ႕ အိမ္ကိုလာၿပီး ေရေႏြးေသာက္ရင္း စကား စျမည္ ေျပာေလ့ ရွိပါတယ္။

ဦးနီ တစ္ေယာက္ ေနထိုင္ မေကာင္းျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဦးထြန္းျမင့္ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနပါတယ္။ အင္း .. ေမာင္နီ တစ္ေယာက္ ေနမေကာင္းလို႕ မ်ားလား မသိပါဘူး … ဆိုၿပီး ဦးထြန္းျမင့္ ေမွ်ာ္ေနမိတာေပါ့။ အဲလို ဦးနီ ေနမေကာင္း ျဖစ္ၿပီး တစ္ပတ္ ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ အၾကာ တစ္ခုေသာ ညေနမွာေပါ့ …။ ဦးထြန္းျမင့္ တစ္ေယာက္ အိမ္ေရွ႕ ကြပ္ပစ္မွာ ေရေႏြးၾကမ္း ထိုင္ေသာက္ေနတယ္။ ဒါနဲ႕ ဦးထြန္းျမင့္က မ်က္စိ အျမင္ သိပ္မေကာင္းပါဘူး။

ခပ္မိႈင္းမႈိင္း အခ်ိန္ (ညီအစ္ကို မသဲမကြဲ အခ်ိန္) ေလာက္လည္း ေရာက္ေရာ ဦးထြန္းျမင့္ ေရေႏြးၾကမ္း ထိုင္ေသာက္ေနရာက ဆီးသြားခ်င္လာတဲ့ အတြက္ ကြပ္ပစ္ ေပၚက ဆင္းဖို႕ လုပ္လုိက္တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာပဲ ဗုန္းဆို ဦးနီက သူ႕ေဘးနား ေရာက္ခ် လာေရာ။ ဦးထြန္းျမင့္က မ်က္စိ သိပ္မေကာင္းေတာ့ ဦးနီမွန္း မသိဘူး။ အိမ္တုိင္ပဲ မွတ္ၿပီး အဲဒီ အိမ္တိုင္ကို အားယူထဖုိ႕ လွမ္းကိုင္ လိုက္တယ္။ လွမ္းလည္း ကိုင္လိုက္ေရာ ေရခဲတံုး ကို ကိုင္လိုက္ရသလိုမ်ိဳးလို႕ပဲ ဆိုပါေတာ့ …။ ေအးစက္စက္ အသားစိုင္ တစ္ခုကို ကိုင္လိုက္ရလုိ ျဖစ္သြားေတာ့ ဦးထြန္းျမင့္ နည္းနည္း တြန္႕သြားပါတယ္။ စိတ္ထဲလည္း ဇေဝဇဝါ ျဖစ္သြားတာေပါ့ …။

ဦးထြန္းျမင့္ တစ္ေယာက္ ဆီးသြားၿပီး ကြပ္ပစ္ဆီ ျပန္လာထိုင္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာၿပီး ဦးထြန္းျမင့္ကို လာေျပာတယ္။ “ေထြးေလးထြန္း … ဦးနီႀကီး ေစာေစာက ဆံုးသြားၿပီတဲ့” … ။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာေတာ့ ဦးထြန္းျမင့္ ဆပ္စပ္ ေတြးမိသြားၿပီး အင္း … ေမာင္နီ ငါ့ဆီ လာသြားတာပါလား .. လို႕ သိသြားပါေတာ့တယ္ … ။

အထက္ပါ အျဖစ္အပ်က္ေလးကေတာ့ သရဲ၊ တေစၦကို ကိုင္မိခဲ့တဲ့ က်ေနာ္တို႕ ရြာက လူႀကီး တစ္ေယာက္ရဲ႕ အျဖစ္သနစ္ေလးပါပဲ။ သရဲက ကိုယ္ထင္ျပၿပီး ညႀကီး သန္းေခါင္ ကုတင္ေျခရင္းမွာ မတ္တပ္ လာရပ္ျပတဲ့ အျဖစ္ေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီး ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ခုလို အမွတ္မထင္ သရဲကို ထိေတြ႕ကိုင္တြယ္ ဖူးတဲ့ အျဖစ္ကေတာ့ ရွားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေနရာက ရြာသူားေတြကို ဗဟုသုတ အလို႕ငွာ တင္ျပလိုက္ရျခင္း ျဖစ္ပါေတာ့တယ္။

By - မဟာရာဇာ အံစာတံုး

================

Read More →

10:59 PM

ေရးမိေရးရာ စာ

ေတာင္ေပၚက တေယာသံ

ထိုေတာင္

ထိုေတာင္သည္ အျမင့္အားျဖင့္ မနိမ့္လြန္း၊ မျမင့္လြန္းေပ။ ထိုေတာင္ေပၚ၌ ထံုးျဖဴျဖဴ ေစတီတစ္ဆူလည္း တည္ထားေလ၏။ သို႕ရာတြင္ ထိုေတာင္ေပၚသို႕ တက္ေရာက္၍ ဘုရား ဖူးေျမာ္သူမွာ နည္းပါး၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ထိုေတာင္ ပတ္လည္တြင္ ခ်ံဳပုတ္မ်ား၊ ဆူးရွိသည့္ အပင္မ်ား မ်ားစြာ ေပါက္ေရာက္ေနသည့္ အျပင္ လူသြားလမ္း ဟူ၍ ေကာင္းစြာ မရွိေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ေပသည္။

ထိုေတာင္၏ ေျမာက္အရပ္ ႏွစ္မုိင္ခန္႕ အကြာတြင္မူ ရြာငယ္တစ္ရြာ ရွိေလသည္။ ထိုရြာငယ္၏ အမည္မွာ ရြက္လွရြာ ဟူ၍ တြင္ေလ၏။ ထိုရြာမွ ရြာသူရြာသားမ်ားမွ ထုိေတာင္အား ရန္ေအာင္ေတာင္ ဟူ၍ ေခၚတြင္ၾကေလ၏။ ယင္းအမည္တြင္ရျခင္း အေၾကာင္းမွာလည္း ယခင္က ထုိေတာင္ပတ္လည္တြင္ တည္ရွိေသာ ေျမပဲ၊ ႏွမ္းမ်ား စိုက္ပ်ိဳးသည့္ ယာခင္းမ်ားမွာ ဦးရန္ေအာင္ ဟူေသာ လူႀကီးတစ္ဦးမွ ပိုင္ဆုိင္ေလေသာေၾကာင့္ ထိုေတာင္ကိုလည္း ဦးရန္ေအာင္ ေတာင္ဟူ၍ ေနာက္ေျပာင္ ေခၚေဝၚသည္မွစ၍ ရန္ေအာင္ေတာင္ ဟူေသာအမည္မွာ တြင္ခဲ့ျခင္းသာ ျဖစ္ေလသည္။

ထုိေတာင္ေပၚတြင္ တည္ထားေသာ ထံုးျဖဴျဖဴ ေစတီေလးကိုလည္း ေတာင္၏ အမည္ကို အစြဲျပဳ၍ပင္ ရန္ေအာင္ေစတီ ဟူ၍ ေခၚတြင္ေလ၏။ ထိုေစတီေလးအား မည္သည့္အခ်ိန္၊ မည္သည့္အခါ၌ မည္သူ တည္ထားခဲ့သည္ကို မည္သူမွ အတိအက် မသိၾကေပ။ ထိုေစတီႏွင့္ ထိုေတာင္တြင္ အေစာင့္အေရွာက္မ်ား၊ ဥစၥာေစာင့္မ်ား ရွိသည္ဟူ၍လည္း ထိုပတ္ဝန္းက်င္ရွိ ရြာမ်ားတြင္ သတင္းႀကီးေလ၏။ ယင္းအခ်က္သည္လည္း ထိုေတာင္ေပၚသုိ႕ အသြားအေရာက္ နည္းျခင္း အေၾကာင္းအခ်က္ တစ္ခု ျဖစ္၍ ေနေပေတာ့၏။



ရန္ေအာင္ေတာင္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း အရပ္တြင္ ဦးသာေအာင္ ဟူေသာ အဖုိးႀကီးတစ္ဦး ပိုင္ဆုိင္သည့္ ယာတစ္ကြက္ ရွိေလ၏။ ထိုအဖိုးႀကီးသည္ ၎၏ ယာကြက္အတြင္း ၎ေနထုိင္ရန္အတြက္ တဲငယ္တစ္လံုး ေဆာက္လုပ္ထားေလ၏။ အဖိုးႀကီး ဦးသာေအာင္မွာ ရြက္လွ ရြာသားတစ္ဦး ျဖစ္ၿပီး ၎မွ ရြာအတြင္း ဆူညံလွသည္ဟူေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ ၎ပိုင္ဆုိင္ေသာ ယာကြက္အတြင္း ယင္းကဲ့သို႕ တဲငယ္တစ္လံုး တည္ေဆာက္၍ နားေအးပါးေအး ဆိုသကဲ့သို႕ပင္ တစ္ေယာက္တည္း ေနထိုင္ေလ့ ရွိေလသည္။

အဖိုးႀကီး ဦးသာေအာင္မွာ ညခင္း ေမွာင္ရည္စပ်ိဳးခ်ိန္တြင္ ရြာမွ ၎၏ ေျမးျဖစ္သူ ေမာင္ေအာင္ဦး လာေရာက္ပို႕ေပးသည့္ ထမင္းအား ၿမိန္ယွက္စြာ စားေသာက္ေလ့ ရွိ၏။ ၿပီးေနာက္တြင္ ခံတြင္းခ်ဥ္ျခင္းအား ေျဖေဖ်ာက္ရန္ အလို႕ငွာ ေျပာင္းဖူး ေဆးလိပ္ႀကီးအား မီးတရဲရဲျဖင့္ ဖြာရိႈက္ေလ့ ရွိျပန္၏။ ယင္းေနာက္တြင္ မူကား အဖုိးႀကီး ဦးသာေအာင္မွာ အိမ္ယာ ဝင္ေလ့ ရွိေလသည္။

ဦးသာေအာင္မွာ ည သန္းေခါင္ယံ အခါတြင္ တစ္ေရးႏိုးေလ့ ရွိ၏။ ထိုအခါ အေပါ့အပါး သြား၍ ၎၏ တဲအေရွ႕ရွိ ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ ထိုင္ကာ ဓာတ္ဗူးအတြင္း အဆင္သင့္ ထည့္ထားေသာ ေရေႏြးၾကမ္းအား ဇိမ္ခံ၍ ေသာက္ေနတတ္ေလသည္။ ဤေနရာတြင္ ျဖည့္စြက္၍ ေျပာရပါလွ်င္ ဦးသာေအာင္မွာ ေၾကာက္တတ္သူတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေပ။ ဥစၥာေစာင့္မ်ား ရွိသည္ဟူ၍ နာမည္ႀကီးေသာ ေတာင္အနီးတြင္ တစ္ေယာက္တည္း ညအိပ္ညေန ေနထုိင္သည္ကို ၾကည့္ျခင္း အားျဖင့္ပင္ ဦးသာေအာင္မွာ ေတာ္ရုံ ေၾကာက္တတ္သူ စာရင္းတြင္ မပါဝင္ေၾကာင္းကို စာဖတ္သူတို႕ သတိျပဳမိေပလိမ့္မည္။

++++++++++++++++++++++

သူတို႕ ေျမးအဖိုး

အဖုိးႀကီး ဦးသာေအာင္၏ ေျမးျဖစ္သူ ေမာင္ေအာင္ဦးသည္ ေန႕စဥ္ ညေနခ်ိန္တုိင္းတြင္ ဦးသာေအာင္အတြက္ ထမင္း လာေရာက္၍ ပို႕ေလ့ ရွိေလသည္။ တစ္ခုေသာ ေန႕တြင္မူ ေမာင္ေအာင္ဦးသည္ ရြာသို႕ မျပန္ေတာ့ ဟူ၍ ေျပာကာ ဦးသာေအာင္ႏွင့္အတူပင္ အဆိုပါ တဲကေလး၌ အိပ္စက္ခဲ့ေလသည္။ အဖုိးႀကီး ဦးသာေအာင္မွာ ၎၏ ထံုးစံအတုိင္း ဆိုသကဲ့သို႕ပင္ သန္းေခါင္းယံ အခ်ိန္၌ ႏိုးလာခဲ့၍ တဲကေလး အေရွ႕ရွိ ကြပ္ပ်စ္ေပၚတြင္ ေအးေအးလူလူ တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ရင္း ေရေႏြးၾကမ္း ေသာက္ေနေလသည္။

ေမာင္ေအာင္ဦးသည္ ဦးသာေအာင္ ႏိုၿပီး အတန္ငယ္ ၾကာေသာအခါ ၎သည္လည္း တစ္ေရးႏိုး ႏိုးထလာခဲ့ေလ၏။ ေမာင္ေအာင္ဦးသည္ ႏိုးထကာစတြင္ တဲအေရွ႕ ကြပ္ပ်စ္ေပၚ၌ ထိုင္လ်က္ ရွိေသာ ၎၏ အဖုိးျဖစ္သူအား သရဲ ဟူေသာ အမွတ္ျဖင့္ ေၾကာက္ရြံ႕ေနေသး၏။ သို႕ရာတြင္မူ ၎၏ အဖုိးမွန္း သိသြားေသာအခါတြင္ အိပ္ယာမွ ထ၍ အဖုိးျဖစ္သူထံ သြားေရာက္၍ ထိုင္ေနေလ၏။

“ဘယ္လိုတုန္း ငါ့ေျမးရဲ႕၊ တစ္ေရးႏိုးလာတာလားကြ”

“ဟုတ္တယ္ အဘ၊ ဒါနဲ႕ အဘကလည္း ညႀကီးမင္းႀကီး တစ္ေယာက္တည္း ဘာလို႕ ထိုင္ေနတာတုန္း၊ ခုဟာက ရြာထဲလည္း မဟုတ္ဘူး၊ ေတာထဲ အဘရဲ႕”
“ဟ … ငါ့ေျမးကလည္း၊ ေတာထဲေနေန ရြာထဲေနေန ညဟာ ညပါပဲကြ၊ ေတာထဲက ရြာထဲထက္ ပုိၿပီးေတာင္ ေလေကာင္းေလသန္႕ ရပါေသးတယ္ကြာ”
“အဘ ကလည္းဗ်ာ၊ က်ဳပ္က ေလေကာင္းေလသန္႕ ရတာကို ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ေတာထဲဆိုေတာ့ … ဟိုေလ .. သရဲေတြ ရွိတယ္ဗ်”

ဟူ၍ ေမာင္ေအာင္ဦးသည္ ေဘးဘီဝဲယာ ပတ္ဝန္းက်င္အား ေၾကာက္ရြံ႕ေသာ မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ ၾကည့္ရင္း ၎၏ အဖုိးျဖစ္သူ ဦးသာေအာင္အား တုိးညွင္းစြာ ေျပာလိုက္ေလ၏။

ထိုအခိုက္ တိုက္ဆိုင္စြာပင္ အေစာင့္အေရွာက္မ်ားနွင့္ ဥစၥာေစာင့္မ်ား ရွိသည္ဟူ၍ နာမည္ႀကီးလွေသာ ရန္ေအာင္ေတာင္ေပၚမွေန၍ လြန္စြာ လြမ္းေဆြးဖြယ္ ေကာင္းလွေသာ တေယာသံသည္ ည သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္တြင္ ထူးဆန္းစြာ ေပၚထြက္လာေလေတာ့၏။

ထိုအသံကို ၾကားေသာအခါ ေမာင္ေအာင္ဦးမွာ ၾကက္သီးမ်ားပင္ ထသြားၿပီး ၎၏ အဖုိးျဖစ္သူနားသို႕ တုိး၍ ကပ္ထိုင္ကာ တုိးညွင္းစြာ ေမးျမန္းေလ၏။

“အဘ၊ အဲ့ဒီ အသံက ေတာင္ေပၚက လာတာလားဟင္”

ယင္းသုိ႕ ေမးလိုက္ေသာအခါတြင္ အဖုိးႀကီး ဦးသာေအာင္မွ ေအးေဆးစြာပင္ -

“ဟုတ္တယ္ေလ ငါ့ေျမးရဲ႕၊ ေတာင္ေပၚက လာတာပဲကြ၊ ေတာ္ေတာ္ လြမ္းစရာ ေကာင္းသံ လက္သံပဲ ငါ့ေျမးရဲ႕”

ဟူ၍ ေျပာေလရာ ေမာင္ေအာင္ဦးမွာ ၎၏ အဖုိးျဖစ္သူ၏ ေအးေဆးေနေသာ ဟန္အမူအယာကို အားမလို အားမရ ျဖစ္သြားၿပီးေနာက္ -

“ဟာဗ်ာ အဘကလည္း၊ လက္သံက ေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း၊ အဲ့ဒါ သရဲ ေျခာက္တာဗ်”

ဟူ၍ ေျပာလိုက္ေလရာ အဖုိးႀကီး ဦးသာေအာင္မွာ ၎၏ ေျမးျဖစ္သူ ေမာင္ေအာင္ဦးအား ၾကည့္၍ တခြီးခြီး ရယ္ေမာလိုက္ၿပီး -

“ငါ့ေျမးႏိုင္ေရာကြယ္၊ သရဲ ေနေန ဘာေနေနေပါ့ကြာ၊ အဘ က လက္သံ ေကာင္းလို႕ ေကာင္းေၾကာင္း ေျပာတာပဲ၊ အဲ … ေျပာရရင္၊ အဲ့ဒီ လက္သံေလးကို နားေထာင္ခ်င္လို႕ အဘက အခု ထိုင္ေနတာပဲ ငါ့ေျမးရဲ႕”

ဟူ၍ ေျပာလိုက္ေလရာ ေမာင္ေအာင္ဦးမွာ အဖုိးျဖစ္သူ၏ စကားအား အံ့အား သင့္၍သြားေလေတာ့၏။

“ဗ်ာ …..။ အဘ က အဲ့ဒီ အသံကို အရင္ကလည္း ၾကားေနရတာေပါ့ေနာ္”

“ဟုတ္တယ္ေလ ငါ့ေျမးရဲ႕၊ အရင္ကလည္း ၾကားေနရတာပဲကြ”

“ဟာ … ဒါဆို အဘ ကို အဲ့ဒီ ေတာင္ေပၚက သရဲက အဘ ေနကတည္းက ေန႕တုိင္း ေျခာက္ေနခဲ့တာေပါ့”

“အမေလး … ငါ့ေျမးရယ္၊ အသံၾကားရတုိင္း သရဲ ေျခာက္တယ္လို႕ခ်ည္း ေျပာေနေတာ့တာပါပဲလားကြ၊ ၿပီးေတာ့ ေျပာရဦးမယ္ ငါ့ေျမးေရ၊ အဲ့ဒီ အသံကို အဘ ၾကားရတာ အဘ တစ္ေယာက္တည္း ေဟာဒီေနရာေလးကို လာေနကတည္းက မဟုတ္ပါဘူးကြယ္၊ ဒီအသံက လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ရက္၊ ၁၅ ရက္ေလာက္ကမွ ၾကားရတဲ့ အသံပါကြ”

ဟူ၍ အဖိုးႀကီးမွ ေျပာလိုက္ေသာ္လည္း ေမာင္ေအာင္ဦးမွာ တုိးလိုက္ ျမင့္လိုက္ျဖင့္ ထြက္ေပၚလာေနေသာ တေယာသံအား သရဲ ေျခာက္သည္ဟူ၍သာ ေၾကာက္ရြံ႕ေနသည့္အတြက္ မိမိ ယခုကဲ့သို႕ လာေရာက္ အိပ္မိျခင္းကိုပင္ ေနာင္တရေနသကဲ့သို႕ ရွိေနေလေတာ့သည္။ ထိုအျခင္းအရာအား ရိပ္မိေသာ အဖုိးျဖစ္သူမွ ေမာင္ေအာင္ဦးအား -

“ငါ့ေျမးကေတာ့ကြယ္ ေၾကာက္တတ္လိုက္တာ၊ ဒါနဲ႕ အိပ္ေနတဲ့လူဟာ မေၾကာက္တတ္ဘူးတဲ့ကြ၊ ငါ့ေျမး မေၾကာက္ရေအာင္ သြားအိပ္ေခ်ေတာ့”

ဟူ၍ ေျပာလိုက္ေလရာ ေမာင္ေအာင္ဦးမွာ အဖိုးျဖစ္သူ၏ စကားအား သေဘာက်သြားၿပီး “ဟုတ္ေလာက္တယ္ အဘ၊ က်ဳပ္ ျပန္အိပ္တာပဲ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ” ဟူ၍ ေျပာဆိုၿပီးေနာက္ ထိုင္ရာမွထကာ မေၾကာက္ေအာင္ ဇြတ္အတင္း အိပ္ေတာ့မည္ဟူ၍ တဲအတြင္းသို႕ သြားေရာက္ရန္ ဟန္ျပင္ေလေတာ့၏။ ထိုအခါတြင္ အဖိုးျဖစ္သူမွ -

“အင္း … ငါ့ေျမး အိပ္တဲ့ ေနရာကလည္း အဘ ထိုင္ေနတဲ့ ေနရာနဲ႕စာရင္ အဲ့ဒီ ရန္ေအာင္ေတာင္နဲ႕ ပိုနီးသြားမလားပဲ”

ဟူ၍ တစ္ေယာက္တည္း ေရရြတ္သလိုလိုျဖင့္ ေၾကာက္ရြံ႕ေနသည့္ ေျမးျဖစ္သူအား စေနာက္လိုက္ေလရာ တဲအတြင္းသို႕ ဝင္ရန္ ဟန္ျပင္ေနေသာ ေမာင္ေအာင္ဦးမွာ ဝင္ရႏိုးႏိုး အဖုိးျဖစ္သူဆီပဲ ျပန္သြားရႏိုးႏုိးျဖင့္ ေျခတံုခ်တံု ျဖစ္သြားၿပီးေနာက္ “ဟာဗ်ာ .. အဘကလည္း” ဟူ၍ ေျပာလိုက္ေလေတာ့၏။

++++++++++++++++++

ထန္းရည္ဝုိင္း

တစ္ေန႕သ၌ ရြက္လွရြာေလး၏ အေနာက္ဖက္ရွိ ကိုၾကက္ႀကီး ပိုင္ဆုိင္ေသာ ထန္းေတာအတြင္း လူရြယ္တစ္စုသည္ ဝုိင္းဖြဲ႕ၿပီး ထန္းရည္ေသာက္လွ်က္ ရွိသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ ၎တို႕သည္ လူပ်ိဳ ကာလသားမ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ အားေလ်ာ္စြာ မည္သည့္ မိန္းကေလး လွေၾကာင္းပေၾကာင္း၊ မည္သူႏွင့္ မည္သူကေတာ့ျဖင့္ သမီးရည္စား ျဖစ္သြားၾကၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ရြာအတြင္းမွ မည္သည့္ အပ်ိဳမေလးကေတာ့ျဖင့္ ခ်စ္စရာ အလြန္ေကာင္းေၾကာင္း၊ မိမိ ႀကိဳက္ေနမိေၾကာင္း … စသည့္ မိန္းမႏွင့္ ဆက္စပ္ေသာ စကားမ်ားအား ထန္းရည္ေသာက္ရင္း ေျပာဆိုလ်က္ ရွိၾကေလ၏။

အခ်ိဳ႕ေသာ လူရြယ္မ်ားကမူ ရြာအတြင္းမွ မည္သူ၏ ၾကက္ဖႀကီးသည္ အခြပ္ အလြန္ေကာင္းေၾကာင္း၊ တစ္ဖက္ရြာမွ မည္သူ၏ ၾကက္ႏွင့္ အစမ္း တိုက္ၾကည့္ရာ တစ္ဖက္ရြာမွ ၾကက္မွာ ခြက္ခြက္လန္ေအာင္ ရႈံးနိမ့္သြားခဲ့ေၾကာင္း၊ ထိုၾကက္ဖႀကီးအား ခ်က္၍ ထန္းရည္ႏွင့္ ျမည္းလိုက္ရပါလွ်င္ သာ၍ပင္ ေကာင္းလိမ့္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ေျပာဆိုေနၾကေလ၏။

၎တို႕၏ ထန္းရည္ဝုိင္းသည္ အတန္ငယ္ ၾကာလာေသာအခါတြင္ ထိုအထဲမွ လူရြယ္တစ္ေယာက္မွ ကိုၾကက္ႀကီး၏ မိန္းမ မၾကာခင္ လာေရာက္ခ်ေပးေသာ ၾကြက္ေၾကာ္အား တစ္ခ်က္ဝါးလိုက္ၿပီးေနာက္ စကား စေလ၏။

“ေဟ့ေကာင္တို႕ေရ … မင္းတို႕ကို ႀကံဳတုန္းႀကံဳခိုက္ ရန္ေအာင္ေတာင္ေပၚက သရဲအေၾကာင္းကို ေျပာရဦးမယ္ကြ”

ထိုအခါ က်န္သည့္ လူရြယ္ ေလးေယာက္မွာ ရန္ေအာင္ေတာင္ ႏွင့္ သရဲ ဟူေသာ စကားမ်ားၾကားလိုက္ရလွ်င္ လြန္စြာ စိတ္ဝင္စား သြားရကား ထိုစကား စေသာ လူရြယ္အား ၾကည့္လိုက္ၾကေလ၏။ ထိုအခ်င္းအရာအား ရိပ္မိေသာ လူရြယ္မွာ “အဟမ္း .. ဟမ္း … ဒီလိုကြ” ဟူ၍ ၎ေျပာမည့္ အေၾကာင္းအား ဆက္၍ မေျပာေသးဘဲ ၾကြက္ေၾကာ္အား ကိုက္ဝါးေနျပန္ေလ၏။ ထိုအခါ က်န္လူရြယ္မ်ားမွ “ဘယ္လိုတုန္း ငါ့ေကာင္ရဲ႕၊ ျမန္ျမန္ေျပာကြာ” ဟူ၍ ေျပာၾကေလေတာ့၏။

“ဒီလိုကြာ၊ ဟိုေန႕က ငါ့အဘနဲ႕ တူတူ သြားအိပ္တယ္ကြ၊ မင္းတို႕လည္း သိတယ္ မဟုတ္လား၊ ငါ့အဘက အဲ့ဒီ ရန္ေအာင္ေတာင္ နားမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေနတာေလကြာ”

“မင္းကလည္းကြာ၊ အဲ့ဒါ သိေနတာပဲ၊ သရဲ ဘယ္လို ေျခာက္တာတုန္း ဆိုတာသာ ေျပာ”

“ေအးပါ၊ ေျပာပါ့မယ္၊ အဲ့ဒီေန႕ ညသန္းေခါင္ေက်ာ္က်ေတာ့ ဘယ္လို ျဖစ္တာတုန္း မသိပါဘူးဗ်ာ၊ ငါလည္း မႏိုးစဖူး တစ္ေရးႏိုးလာတာကြ၊ ငါလည္း မ်က္လံုး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေရာ၊ လား .. လား .. တဲေရွ႕က ကြပ္ပ်စ္ေပၚမွာ ငုတ္တုတ္ႀကီးကြာ”

ယင္းသို႕ လူရြယ္မွ ေျပာလိုက္ေသာအခါ က်န္လူရြယ္မ်ားမွာ မ်က္လံုးမ်ား ျပဴးသြားၾကေလ၏။

“ေဟ … ဟုတ္လားကြ၊ ေတာင္ေပၚက သရဲက မင္းတို႕ တဲကို လာေျခာက္တာေပါ့”

“ငါ ေျပာမွာက အဲ့ဒီ ငုတ္တုတ္ႀကီးကိုလည္း ေတြ႕လိုက္ေရာ၊ ငါလည္း ၾကက္သီးေတြ ထသြားတာေပါ့ကြာ”

လူရြယ္၏ စကားေၾကာင့္ က်န္သူမ်ားမွာ လြန္စြာ စိတ္ဝင္စားသြားၾကဟန္ ရွိၾကၿပီး လူရြယ္ ေျပာမည့္ စကားမ်ားအား ေစာင့္ဆုိင္း နားေထာင္လွ်က္ ရွိၾကသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ ထိုအခါ လူရြယ္မွ ဆက္ေျပာျပန္ေလသည္။

“ဒါနဲ႕ကြာ၊ ငါလည္း ဘာျဖစ္ျဖစ္ ဆိုၿပီး အဲ့ဒီ သရဲကို ဓာတ္မီးနဲ႕ လွမ္းထုိးလိုက္တယ္ကြာ”

လူရြယ္သည္ ဆက္လက္ ေျပာျခင္း မျပဳေသးဘဲ ၾကြက္ေၾကာ္အား တစ္ကိုက္ကိုက္ၿပီး ထန္းရည္အား ဂြက္ခနဲ ေမာ့လိုက္ျပန္ေလ၏။ ၿပီးေနာက္ “ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ ထန္းရည္က ကုန္ေတာ့မယ္ဟ၊ ငါ့မွာလည္း ပိုက္ဆံက ကုန္ၿပီး ဘယ္လို လုပ္ၾကမတုန္း” ဟူ၍ ေစာေစာက ေျပာသည့္ စကားႏွင့္ မည္သို႕မွ် သက္ဆုိင္ျခင္း မရွိေသာ စကားမ်ားကို ေျပာဆိုလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါတြင္ က်န္လူမ်ားမွာ လူရြယ္ ေျပာသည့္ စကားအား ဂရုထားျခင္း မျပဳဘဲ “မင္း ဓာတ္မီးနဲ႕ ထုိးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘယ္လိုႀကီး ေတြ႕ရတုန္း၊ အေမႊးဖြားဖြားနဲ႕ နီနီစုပ္စုပ္ႀကီးလား” ဟူ၍ ေမးျမန္းၾကေလ၏။

ထိုလူမ်ား၏ အေမးကို လူရြယ္မွ အင္း မလုပ္၊ အဲ မလုပ္ဘဲ “ထန္းရည္ကလည္း ကုန္ေတာ့မယ္ကြာ၊ ေသာက္ကလည္း ထပ္ေသာက္ခ်င္ေသးတယ္၊ ပိုက္ဆံကလည္း ကုန္ၿပီ” ဟူ၍ တစ္ေယာက္တည္း ေရရြက္သည့္ဟန္ျဖင့္ ေျပာေလ၏။ ထိုအခါတြင္ က်န္လူမ်ားမွာ အထာေပါက္သြားၿပီး လူရြယ္အား မေက်မနပ္ တစ္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ -

“ခြီးထဲမွဘဲ မင္းကလည္း ဇာတ္လမ္းကို မဆက္ေသးဘဲနဲ႕ ထန္းရည္ ကုန္ေတာ့မယ္ပဲ ေျပာေနတယ္၊ ေအးပါ၊ ထားပါေတာ့” ဟူ၍ ေျပာဆိုလိုက္ၿပီး တဲအတြင္းမွ ထန္းသမား ကိုၾကက္ႀကီးအား “ဗ်ိဳ႕ … ကိုၾကက္ႀကီး ထန္းရည္ တစ္ျမဴေလာက္ ထပ္ခ်ပါဦးဗ်ိဳ႕” ဟူ၍ ေအာ္ဟစ္ လိုက္ေလေတာ့၏။ လူရြယ္မွာ ကိုၾကက္ႀကီး လာ၍ ခ်ေပးေသာ ထန္းရည္အုိးတြင္းမွ ထန္းရည္အား ၎၏ ခြက္အတြင္း ငွဲ႕လိုက္ၿပီးေနာက္ တစ္ႀကိဳက္ ေမာ့လိုက္ေလ၏။

“အားပါးပါး … ေကာင္းလိုက္တဲ့ ထန္းရည္၊ သူမ်ား တိုက္လို႕လားေတာ့ မသိဘူး၊ ေကာင္းခ်က္ကေတာ့ လြန္လြန္းတယ္”

“ေဟ့ေကာင္ လွ်ာမရွည္နဲ႕ေတာ့၊ မင္းဇာတ္လမ္းကို ထပ္ေျပာ”

“ေအးပါကြာ၊ မင္းတို႕ကလည္း ဇြတ္ပဲ၊ အဲ .. ဒါနဲ႕ ငါေျပာတာ ဘယ္နား ေရာက္သြားၿပီတုန္း”

“မင္းက သရဲကို ဓာတ္မီးနဲ႕ လွမ္းထုိးလိုက္တယ္ကြာ၊ အဲ့ဒီနား ေရာက္သြားၿပီ”

“ေအာ္ … ေအး၊ ငါလည္း အဲဒီလို ဓာတ္မီးနဲ႕ လွမ္းထုိးလိုက္ေရာ၊ လား … လား …၊ သူက ေဆးလိပ္ႀကီးေတာင္ ဖြာျပလိုက္ေသးတယ္ကြ”

က်န္လူမ်ားအား လူရြယ္၏ စကားအား စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ေနၾကေလ၏။ ၎တို႕မွာ ရန္ေအာင္ေတာင္မွ အေျခာက္အလွန္႕ ဇာတ္လမ္းမ်ားအား ၾကားဖူးၾကေသာ္လည္း ကိုယ္တုိင္ ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ေတာ့ မရွိခဲ့ေပ။ ယင္းေၾကာင့္ ၎တို႕၏ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ၏ ကိုယ္ေတြ႕ ဇာတ္လမ္းအား စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ ေနၾကျခင္း ျဖစ္ေလ၏။

“အဲဒီေတာ့ ဘယ္လို ထပ္ျဖစ္ေသးတုန္း”

“အဲ့ဒီလိုကြာ၊ ဓာတ္မီးနဲ႕ လွမ္းထုိးလိုက္တဲ့ ငါ့ကို ၾကည့္ၿပီး ေဆးလိပ္မီးနဲ႕ ဖြာျပတာလည္း ေတြ႕ေရာ၊ မင္းတို႕ သူငယ္ခ်င္းပဲ၊ ဘယ္ရမတုန္းကြ၊ တဲ ထဲက ထြက္ၿပီး ကြပ္ပ်စ္ဆီ ေလ်ွာက္သြားတာေပါ့”

“ဟ … ဟ၊ ေဟ့ေကာင္ ဒါေတာ့ လြန္ၿပီ ထင္တယ္ကြာ၊ ရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ မင္းက ငေၾကာက္မွန္း ငါတို႕ သိၿပီးသား၊ အဲ့ဒါေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး ေဟ့ေကာင္၊ လာ မၿဖီးနဲ႕”

ဟူ၍ အျခားသူမ်ားမွ လူရြယ္အား ေျပာၾကေလရာ လူရြယ္မွာ သူ၏ သြားႀကီးအား ၿဖီးျပလိုက္ၿပီးေနာက္ -

“အဟဲ … မင္းတို႕ကလည္း၊ ငါ တကယ္ သြားခဲ့တာကြ၊ ဘာလို႕ဆိုေတာ့ေလ၊ အဲဒီ ေဆးလိပ္ကို ဖြာျပတာ ငါ့အဘ ျဖစ္ေနလို႕ပဲကြ၊ အဟဲ၊ ငါ တစ္ေရးႏုိးေတာ့ အဘကို မေတြ႕ရဘူးေလကြာ၊ ဒါနဲ႕ ငါလည္း ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ အဘမ်ား ျဖစ္ေနမလားဆိုၿပီး ဓာတ္မီးနဲ႕ လွမ္းထိုးၾကည့္ေတာ့ အဲ့ဒီ ငုတ္တုတ္ႀကီးက အဘ ျဖစ္ေနတာကြ၊ အဟဲ .. အဟီး”

ဟူ၍ စပ္ၿဖီးၿဖီး အမူအယာျဖင့္ ေျပာလိုက္ေလေတာ့၏။ ယင္း လူရြယ္မွာ ေအာင္ေမာင္ဦး ျဖစ္ေၾကာင္းကိုမူ စာဖတ္သူတို႕ သိၿပီး ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ေမာင္ေအာင္ဦးမွ ၎၏ အဘျဖစ္သူႏွင့္ သြားေရာက္အိပ္စက္သည့္ ေန႕က ၾကားခဲ့ရေသာ ေတာင္ေပၚမွ တေယာသံ အေၾကာင္းကို ျပန္လည္ ေျပာျပေနျခင္း ျဖစ္ပါ၏။

ယင္းေနာက္တြင္ ေမာင္ေအာင္ဦးမွာ သူ၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ျဖစ္ၾကေသာ ဖုိးေလး၊ ငေအာင္၊ ရဲႀကီးႏွင့္ မုိးကို တို႕အား ၎ ၾကားခဲ့ရေသာ ေတာင္ေပၚမွ တေယာသံ အေၾကာင္းကို ေျပာျပေလ၏။ ထိုအခါ ၎၏ သူငယ္ခ်င္းမ်ားမွ တေယာသံ ျဖစ္သည့္အတြက္ ဥစၥာေစာင့္ မိန္းမ မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ ဥစၥာေစာင့္ ေယာက္်ားသာ ျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ထင္ျမင္ခ်က္ ေပးၾကေလ၏။

ၿပီးေနာက္တြင္ ၎တို႕ လူရြယ္တစ္စုသည္ လူရြယ္ပီပီ စူးစမ္းလိုၾကသည့္အေလ်ာက္ ေၾကာက္ပင္ ေၾကာက္လင့္ကစား အဘုိးႀကီး ဦးသာေအာင္၏ စကားအရ ညစဥ္ သန္းေခါင္ယံတြင္ ေပၚထြက္တတ္သည့္ တေယာထိုးသည့္ ဥစၥာေစာင့္ကို သြားေရာက္ ေခ်ာင္းေျမာင္း ၾကည့္ရႈလိုသည့္ အားေလ်ာ္စြာ အခ်င္းခ်င္း ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ တုိင္ပင္ၾကေလေတာ့၏။

၎တို႕မွာ ငါးေယာက္အဖြဲ႕ ျဖစ္သည့္အတြက္ ေၾကာက္စရာ မလိုေၾကာင္း၊ အဆိုပါ တေယာထိုးသည့္ ဥစၥာေစာင့္အား ေတြ႕ရပါက ရြာထဲတြင္ လွည့္ပတ္၍ ၾကြားႏိုင္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အခန္႕မသင့္၍ တစ္ခုခု ျဖစ္ပါကလည္း ထုိေတာင္အနီးတြင္ အဘျဖစ္သူ ဦးသာေအာင္၏ တဲကေလး ရွိေနသျဖင့္ ထိုတဲဆီသို႕ ထြက္ေျပး၍ ရႏိုင္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ၎တို႕၏ စြန္႕စားခန္းအတြက္ အေသးစိတ္ အခ်က္မ်ားကို ေခါင္းခ်င္းဆုိင္ တုိင္ပင္ေနၾကေလေတာ့၏။

+++++++++++++++++++++

သူေတာင္းစားတစ္စု ေရာက္လာျခင္း

တစ္ေန႕တစ္၌ ရြက္လွရြာသို႕ သြားရာ ေတာလမ္းကေလးအတုိင္း လူတစ္စုသည္ ေလ်ာက္လွမ္းလာသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ ၎တို႕သည္ ႏြမ္းလ်ေနၿပီျဖစ္ေသာ အျဖဴေရာင္ အဝတ္မ်ားကို ဝတ္ဆင္ထားၿပီး ၎တို႕၏ ဦးေခါင္းကိုလည္း အျဖဴေရာင္ အဝတ္မ်ားအား ေခါင္းေပါင္းသဖြယ္ ျပဳလုပ္ကာ ဝတ္ဆင္ထားၾကသည္ကုိ ေတြ႕ရေလ၏။ ၎တို႕ထဲမွ အခ်ိဳ႕သည္ အိတ္ႀကီးႏွစ္လံုးအား ေတာင္းသဖြယ္ျပဳကာ တံပိုးျဖင့္ လွ်ိဳ၍ ထမ္းထားၾကသည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။

၎လူစုသည္ ရန္ေအာင္ေတာင္ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ရွိေသာ လမ္းနံေဘး ဇရပ္ေလးသို႕ ေရာက္ေသာအခါ ဇရပ္ေပၚသုိ႕ တက္ေရာက္၍ အပန္းေျဖေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ ၎တို႕မွာ ေတာအရပ္ေဒသမ်ားတြင္ တစ္ရြာဝင္ တစ္ရြာထြက္ျဖင့္ လွည့္လွည္ ေတာင္းရမ္းေလ့ ရွိၾကေသာ သူေတာင္းစားမ်ားပင္ ျဖစ္ေပသည္။ အဆိုပါ သူေတာင္းစားအုပ္စုတြင္ ေယာက်္ားႀကီး သံုးေယာက္ႏွင့္ မိန္းမ ႏွစ္ေယာက္ တို႕ ပါရွိေလ၏။

“ဖိုးေက်ာ္ေရ …၊ ေဟာ .. ဟုိက ျမင္ေနရတာ ဒီအနီးအနား တစ္ဝုိက္မွာ နာမည္ႀကီးတဲ့ ရန္ေအာင္ေတာင္ ဆုိတာေပါ့၊ ေတာင္ေပၚက ထံုးျဖဴျဖဴေစတီေလးကေတာ့ျဖင့္ ရန္ေအာင္ေစတီေပါ့ကြာ”

ယင္းသို႕ သူေတာင္းစား အုပ္စုထဲတြင္ အသက္အႀကီးဆံုး ျဖစ္ဟန္ရွိေသာ သူေတာင္းစားႀကီး တစ္ဦးမွ ေျပာလိုက္ေသာ အခါတြင္ ဖုိးေက်ာ္ ဆိုသူ အသက္ (၃၀) အရြယ္ သူေတာင္းစား မွာ ရန္ေအာင္ေတာင္ဆီသုိ႕ လွမ္း၍ ၾကည့္လိုက္ေလ၏။

“ရန္ေအာင္ေတာင္ ဆိုတာ ဒီေတာင္ကိုးဗ် ….။ ကိုခင္ေရ …. ရန္ေအာင္ေစတီေလးကေတာ့ျဖင့္ ထံုးျဖဴျဖဴ ေစတီေလး ဆိုေပမယ့္ သပၸါယ္သားဗ်”

“သပၸါယ္တာေပါ့ ဖုိးေက်ာ္ရယ္၊ ဒါ့ထက္ က်ဳပ္တို႕ ဒီဇရပ္မွာပဲ စခန္းခ်ၿပီး ရြက္လွရြာကို ဝင္ၾကတာေပါ့”

“ဟုတ္ပါၿပီေလ၊ ကိုခင္ သေဘာပါပဲ”

ထိုသို႕ျဖင့္ အဆိုပါ သူေတာင္းစား အုပ္စုသည္ ရန္ေအာင္ေတာင္ႏွင့္ မနီးမေဝး ခရီးလမ္းနံေဘးတြင္ ခရီးသြားမ်ား အနားယူ အပန္းေျဖႏိုင္ရန္ ေဆာက္လုပ္ထားသည့္ ဇရပ္ကေလးေပၚတြင္ ေနထိုင္ရင္းျဖင့္ ေန႕ခင္း အခ်ိန္မ်ားတြင္ ရြက္လွရြာကေလး ဆီသုိ႕ သြားေရာက္ကာ ေတာင္းရမ္းျခင္းကို ျပဳၾကေလ၏။

++++++++++++++++++++++++++

အဆိုပါ သူေတာင္းစားအုပ္စု ေရာက္ရွိၿပီး ႏွစ္ရက္ခန္႕အၾကာ ညခင္းတစ္ခုတြင္ ေအာင္ကုိ ဟူေသာ သူေတာင္းစား ျဖစ္သူမွ ဤသို႕ စကားစေလ၏။

“ဒီက ကိုခင္တို႕၊ ဖုိးေက်ာ္တို႕၊ ခင္ျမတို႕၊ တင္စိန္တို႕ကို က်ဳပ္တစ္ခုေလာက္ေတာ့ ေျပာရဦးမယ္ဗ်”

“ေျပာပါဗ်ာ ….၊ ေျပာပါ”

“ဒီလုိဗ် ….။ က်ဳပ္တို႕ ဒီဇရပ္ေလးမွာ ေနၾကတာ ႏွစ္ရက္ရွိသြားၿပီ မဟုတ္လား၊ ဒီေန႕ေရာဆို သံုးရက္ေပါ့ဗ်ာ။”

“အင္း ….၊ ဟုတ္ပါတယ္.. ဒါ့ထက္ ဘာျဖစ္လို႕လဲ ေအာင္ကိုရဲ႕”

“ဒီလိုဗ် …..၊ က်ဳပ္တို႕ စေရာက္တဲ့ ညကေရာ၊ မေန႕ညကပါ က်ဳပ္ တေယာသံ ၾကားမိသလားလို႕၊ ဟို .. ကိုခင္ေျပာတဲ့ ရန္ေအာင္ေတာင္ေပၚက လာတဲ့ တေယာသံလို႕ က်ဳပ္ေတာ့ ထင္မိတယ္ဗ်”

ယင္းသို႕ ေျပာလိုက္ေသာအခါ ကိုခင္ ဆိုသူမွ အတန္ငယ္ ၿပံဳးလိုက္သည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ က်န္သံုးေယာက္ကမူ ေအာင္ကို၏ စကားအား ေထာက္ခံေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ၎တုိ႕လည္း ညဘက္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ေတာင္ေပၚမွ တေယာသံအား ၾကားမိၾကျခင္းေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္ေလ၏။

“ကိုခင္က ဘာလို႕ ၿပံဳးတာတံုးဗ်။ က်ဳပ္ေျပာတာ မယံုလို႕လား”

“မဟုတ္ရပါဘူး ေအာင္ကိုရယ္၊ က်ဳပ္ေတြးထားတာနဲ႕ ေမာင္ရင္ ေျပာတာနဲ႕ အံကိုက္ျဖစ္သြားလို႕ က်ဳပ္က ၿပံဳးမိတာပါ”

“ဒါဆို ကိုခင္လည္း တေယာသံ ၾကားရတယ္ေပါ့”

“ဟုတ္တယ္ ေအာင္ကို၊ က်ဳပ္လည္း ဒီတေယာသံကို ႏွစ္ရက္ဆက္ ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ ဒီေန႕ညေရာပါ ထပ္ၾကားရလို႕ကေတာ့ျဖင့္ က်ဳပ္ ေတြးထားတာက ရန္ေအာင္ေတာင္ေပၚတက္ၿပီး ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် သြားေရာက္ စံုစမ္းၾကဖို႕ပဲ။ ဒီေတာ့ကာ အကယ္၍မ်ား ဒီေန႕ညပါ တေယာသံ ထပ္ၾကားရရင္ နက္ျဖန္ခါ ညဘက္မွာ က်ဳပ္နဲ႕ ဖုိးေက်ာ္က ေတာင္ေပၚကုိ သြားၿပီး တေယာသံပိုင္ရွင္ကို စံုစမ္းမယ္။ ေအာင္ကို ကေတာ့ ခင္ျမနဲ႕ တင္စိန္ အေဖာ္ရေအာင္ ေနခဲ့ရမယ္”

ယင္းသို႕ ကိုခင္ ဆိုသူမွ ေျပာလိုက္ေသာအခါတြင္ က်န္လူမ်ားမွာ အမိန္႕ကို နာခံၾကသည့္ အသြင္ျဖင့္ ေခါင္းညိမ့္ လိုက္ၾကသည္ကို ေတြ႕ရေလေတာ့၏။

++++++++++++++++++++++++

သူတို႕ ခ်ီတက္ၾကေလၿပီ

တစ္ေန႕သ၌ ညသန္းေခါင္ယံ အခ်ိန္ခန္႕တြင္ လူတစ္စုသည္ တေယာသံ ထြက္ေပၚလာတတ္သည္ဟု နာမည္ႀကီးေနေသာ ရန္ေအာင္ေတာင္ ရွိရာဆီသို႕ ဦးတည္ ေလ်ာက္လွမ္းလာၾကသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ အဆိုပါ လူစုမွာ ငါးေယာက္ပါေသာ လူစု ျဖစ္ေၾကာင္းကို လမိုက္ည ျဖစ္ေသာ္လည္း ၾကယ္ေရာင္တို႕၏ လင္းအားျဖင့္ ျမင္ေတြ႕ေနရေပ၏။ ၎တို႕သည္ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးတစ္လက္အား အသံုးျပဳကာ ေလ်ာက္လွမ္း လာၾကသည္ကိုလည္း ေတြ႕ရေလ၏။

ရာသီအားျဖင့္ ေႏြရာသီ ျဖစ္သည့္အတြက္ ယာခင္းမ်ားမွာ သီးႏွံမ်ား စိုက္ပ်ိဳးထားျခင္း မရွိေပ။ ယင္းေၾကာင့္ အဆိုပါ ယာခင္းမ်ားမွာ သဲေတာ ဟင္းလင္းျပင္ႀကီးသာ ျဖစ္၍ ေနေပ၏။ ထိုလူငါးေယာက္မွာ ယာခင္း သဲေတာမ်ားကို ျဖတ္လ်က္ ရန္ေအာင္ေတာင္ ဆီသုိ႕ ဦးတည္ ေလ်ာက္လွမ္းလာေနျခင္းပင္ ျဖစ္ေပ၏။

“ေဟ့ေကာင္တို႕ေရ … ငါျဖင့္ လာသာ လာရတာ၊ ခပ္လန္႕လန္႕ပဲဟ”

“ေဟ့ေကာင္ ဖုိးေလး၊ မင္း လန္႕ေနရင္လည္း ငါတို႕နဲ႕ ဆက္မလိုက္နဲ႕ကြာ၊ တစ္ေယာက္တည္း ဒီကေန လွည့္ျပန္ေတာ့”

“ဒီလိုေတာ့ ဘယ္ျဖစ္မလဲကြ”

“ေအး … တစ္ေယာက္တည္း မျပန္ရဲရင္လည္း ဘာမွ လန္႕မေနနဲ႕၊ ဒါပဲ”

၎တို႕ လူစုမွာ ရြက္လွရြာမွ လူရြယ္မ်ား ျဖစ္ၾကသည့္ ေအာင္ဦး၊ ဖိုးေလး၊ ငေအာင္၊ ရဲႀကီးႏွင့္ မုိးကို တို႕ပင္ ျဖစ္ၾကေလ၏။ ၎တုိ႕သည္ ႀကိဳတင္ ႀကံစည္ထားသည့္အတိုင္း ရန္ေအာင္ေတာ္ေပၚမွ ညစဥ္ သန္းေခါင္ယံအခ်ိန္တြင္ ေပၚထြက္လာတတ္သည့္ တေယာသံ ပိုင္ရွင္အား စူးစမ္းရန္ လာေရာက္ေနျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။

၎တို႕ လူစုသည္ အစ ပထမ ရြာမွ ထြက္လာစတြင္ စကား တေျပာေျပာႏွင့္ ေလ်ာက္လွမ္းလာခဲ့ၾကေသာ္လည္း ရန္ေအာင္ေတာင္ႏွင့္ နီးကပ္လာေသာအခါတြင္ ၎တို႕ စကားမ်ားသည္ တုိးလ် လာသကဲ့သို႕ အတန္ငယ္လည္း တိတ္ဆိတ္ေနေပ၏။ ၎တို႕သည္ ရန္ေအာင္ေတာင္ေျခဆီသို႕ ေရာက္လာေသာအခါတြင္ ေတာင္ေပၚဆီသုိ႕ ခ်က္ခ်င္း တက္ေရာက္ျခင္း မျပဳေသးဘဲ ေတာင္ေျခတြင္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဝုိင္းဖြဲ႕၍ တစ္ဦးႏွင့္ တစ္ဦး တီးတုိးေျပာဆိုကာ ထိုင္ေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။

“ေဟ့ေကာင္ ရဲႀကီး၊ တေယာသံ ၾကားရတာနဲ႕ မင္းက ေရွ႕ဆံုးက တက္ရမွာေနာ္”

“ေအးပါဟ၊ ငါ သိပါတယ္”

“သိရင္လည္း ၿပီးေရာ၊ ငေအာင္ က ရဲႀကီးေနာက္ကေနာ္”

“မင္းကလည္း စီစဥ္ထားတဲ့အတုိင္း သိၿပီးသားကို ေလ်ာက္ေျပာေနေသးတယ္၊ မင္း ေၾကာက္ေနလည္း ေအးေအးေဆးေဆး ေနပါကြာ၊ အဲ … ဒါနဲ႕ ပိတ္ဆံုးက လိုက္တဲ့ေကာင္ေနာက္ေန ဘြားခနဲ ေပၚလာလို႕ကေတာ့ .. အဟိ .. ခြိခြိ”
“ေဟ့ေကာင္ ရဲႀကီး ေပါက္ကရ ေလ်ာက္မေျပာနဲ႕ကြာ၊ မင္း ေျပာတာနဲ႕ ေၾကာခ်မ္းခ်င္သလိုေတာင္ ျဖစ္လာၿပီ”

၎တို႕၏ အစီအစဥ္အရ ေတာင္ေပၚမွ တေယာသံ ထြက္ေပၚလာသည္ႏွင့္ ေတာင္ေပၚသို႕ တိတ္တဆိတ္ တက္ေရာက္ၾကမည္ ျဖစ္ေလသည္။ ယင္းသို႕ တက္ေရာက္သည့္အခါတြင္ ရဲႀကီးမွ ေရွ႕ဆံုးမွ သြားရမည္ ျဖစ္ၿပီး ၎ေနာက္မွ ငေအာင္၊ မုိးကို၊ ေအာင္ဦး၊ ဖုိးေလး တို႕မွ အစဥ္အတိုင္း လိုက္ၾကရန္ ျဖစ္ေလသည္။

ေတာင္ေပၚမွ တေယာသံ ပိုင္ရွင္မွာ ေယာက်္ားပင္ ျဖစ္ေစ၊ မိန္းမပင္ ျဖစ္ေစ ၎တို႕အား ေတြ႕ရွိသြားၿပီး ရန္မူလာပါက အသင့္ ယူေဆာင္လာၾကေသာ လက္ေကာက္ဝတ္ခန္႕ တုတ္မ်ားျဖင့္ ျပန္လည္ တိုက္ခိုက္ၾကမည္ ျဖစ္ေလသည္။ အကယ္၍ အေျခမလွပါမူ ေအာင္ဦး၏ အဖိုးျဖစ္သူ ဦးသာေအာင္ ေနထိုင္ေသာ တဲဆီသုိ႕ ေျပးၾကမည္ ျဖစ္ေလ၏။ ဤသည္မွာ ၎တို႕၏ အစီအစဥ္ ျဖစ္ေလသည္။

++++++++++++++++++

“ေဟ့ေကာင္ေတြ ဟုိမွာ .. ဟိုမွာ … ၾကည့္စမ္းပါဦး”

မုိးကို ဆိုသူ လူရြယ္မွ တစ္ေနရာအား လက္ညိဳးညႊန္၍ ျပလိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ၎ ညႊန္ျပသည့္ ေနရာဆီသို႕ အျခားေသာ လူရြယ္မ်ားမွာ လွမ္း၍ ၾကည့္လိုက္ၾကေလ၏။ မုိးကို ညႊန္ျပသည့္ အရာမွာ ၾကယ္ေရာင္ အလင္းေအာက္တြင္ မည္းမည္း သ႑ာန္ႏွစ္ခုသည္ ေရႊ႕လ်ားေနျခင္းပင္ ျဖစ္ေလ၏။ အဆိုပါ မည္းမည္း သ႑ာန္ ႏွစ္ခုဆီမွ တစ္ခါတစ္ရံတြင္ လင္းခနဲ ျဖစ္ျဖစ္သြားတတ္ေသး၏။

“ဟာ .. ေတာင္ေပၚတက္ၿပီး တေယာထုိးမယ့္ သရဲေတြလား မသိဘူးကြ၊ ငါတို႕ ေျပးၾကရေအာင္ကြာ”

“အေရးႀကီး ဒီငေၾကာက္ကလည္း တစ္မ်ိဳးပဲ၊ အဲဒါ သရဲေတြ မဟုတ္ေလာက္ဘူးဟ၊ သူတို႕ဆီက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လင္းလာတာ ဓါတ္မီးအေရာင္ပဲ ျဖစ္ရမယ္ကြ”

“ငေအာင္ ေျပာတာ ဟုတ္ေလာက္တယ္၊ ဓါတ္မီး ကိုင္ထားပံုေထာက္ေတာ့ လူေတြပဲ ျဖစ္ရမယ္၊ ငါတို႕ ရြာက ကိုႀကီးငတက္တို႕မ်ားလား မသိဘူး”

“အာ .. ကိုႀကီးငတက္က ဒီအခ်ိန္ဆို ထန္းရည္ မူးၿပီး အိပ္ေနေလာက္ၿပီ၊ ငါ သူ႕ကို ညေနက ေတြ႕တုန္းကေတာင္ ေတာ္ေတာ္ မူးေနၿပီဟ”

“ဒါျဖင့္ ဘယ္သူေတြ ျဖစ္ၾကမတုန္းကြ”

“ဒါေတာ့ ငါတို႕ ေစာင့္ၾကည့္ရမွာပဲ၊ ငါတို႕ ဟိုနားကို သြားပုန္းေနရေအာင္၊ ဓါတ္မီးေတာ့ မထုိးၾကနဲ႕ေနာ့”

ယင္းသို႕ျဖင့္ ၎တို႕ လူရြယ္တစ္စုသည္ ေတာင္ေျခႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ရွိေနေသာ ထန္းပင္မ်ားေနာက္သို႕ သြားေရာက္ ပုန္းေအာင္ကာ အဆိုပါ မည္းမည္းသ႑ာန္ ႏွစ္ခုအား ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကေလ၏။ ထို မည္းမည္းသ႑ာန္ ႏွစ္ခုသည္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ နီးသထက္ နီးလာေသာအခါတြင္ ၎တို႕၏ သ႑ာန္မွာ ပို၍ ပီျပင္လာေလ၏။ လူရြယ္တစ္စု ေစာင့္ၾကည့္ေနသည့္ ေနရာႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းသို႕ ေရာက္ရွိလာသည့္အခါတြင္ အဆိုပါ မည္းမည္းသ႑ာန္ ႏွစ္ခုမွာ လူႏွစ္ေယာက္ ျဖစ္ေၾကာင္းကို သိရွိခြင့္ ရလိုက္ေလ၏။

“ငါတို႕ ထင္တဲ့အတိုင္း လူေတြပဲကြ၊ ငါတို႕ ဘယ္လို ဆက္လုပ္ၾကမတုန္း”

“ဒါမွ ဂြက်တာပဲကြာ၊ ဒီလူေတြက ဒီအခ်ိန္ႀကီးမွ တိုက္တိုက္ဆုိင္ဆိုင္ကြာ ေတာင္ေျခကို ဘာလာလုပ္ၾကသလဲ မသိပါဘူး”

“ေဟ့ေကာင္ … ေဟ့ေကာင္ .. ေတာင္ေျခကို မဟုတ္ဘူး .. ဟိုမွာ ေတာင္ေပၚကို တက္သြားၾကၿပီေတြ႕လား”

“ငါ ထင္တဲ့အတိုင္း တေယာထိုးမယ့္ သရဲေတြလည္း မသိဘူးေနာ္”

“အာ … ဖုိးေလးကလည္း၊ မင္းကလည္း တစ္ဆိတ္ရွိ သရဲဆိုတာႀကီးပဲ၊ မင္း မျမင္ဘူးလား၊ လူေတြမွန္း သိရက္နဲ႕”

“သရဲေတြကလည္း လူလိုပဲ ျဖစ္မွာေပါ့ကြ၊ ငါတို႕က အခု လူရုပ္ပံုစံပဲ ျမင္ရတာကို၊ အနီးကပ္ ျမင္ရတာမွ မဟုတ္တာ၊ ေတာ္ၾကာေန သူတို႕မွာ အစြယ္ေတြ ဘာေတြ ပါေနရင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ”

“မင္း ပါစပ္ ပိတ္ထားပါဦး ဖုိးေလးရာ၊ အခု ငါတို႕ ဘယ္လို ဆက္လုပ္ၾကမတုန္း”

“ဒီလို လုပ္ရေအာင္ကြာ၊ ငါတို႕ အဲဒီလူႏွစ္ေယာက္ကို မလိုက္ေတာ့ဘူး၊ အစီအစဥ္အတိုင္းပဲ တေယာသံၾကားရင္ အေပၚကုိ တက္ၾကမယ္။ ဒါေပမယ့္ သတိေတာ့ ထားသြားရမယ္ကြ၊ ေစာေစာက ႏွစ္ေယာက္က ဘာမွန္း ညာမွန္း သိတာ မဟုတ္ဘူး”

“ေအး .. ဒါပဲ ေကာင္းတယ္၊ တေယာသံ ၾကားေအာင္ ဒီေနရာကပဲ ငါတို႕ေတြ ထပ္ေစာင့္ၾကရေအာင္ကြာ”

++++++++++++++++++++

ငါးေယာက္ပါေသာ လူရြယ္အုပ္စုသည္ ရန္ေအာင္ေတာင္ေပၚဆီမွ ညသန္းေခါင္းယံ အခ်ိန္မ်ားတြင္ ေပၚထြက္လာတတ္သည့္ တေယာသံအား ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရင္းျဖင့္ အခ်ိန္အားျဖင့္ နာရီဝက္ခန္႕အၾကာတြင္ တစ္ေယာက္ေသာ လူရြယ္မွ စကားစေလ၏။

“ေဟ့ေကာင္တို႕ေရ .. ျခင္ေတြကလည္း ေဆာ္သဟ၊ ေတာင္ေပၚက တေယာသံကလည္း ေစာင့္ပါမွ ထြက္ကို မလာေသးဘူး”

“စိတ္ ရွည္ရွည္ထားစမ္းပါ ငေအာင္ရာ၊ အခ်ိန္တန္ ထြက္လာမွာေပါ့”

“ေစာင့္ေတာ့ ေစာင့္ေနတာပဲဟ၊ ဒါနဲ႕ ဟို မည္းမည္းႏွစ္ေယာက္လည္း ျပန္ဆင္းလာတာ မေတြ႕ရေသးဘူးေနာ့”

ထိုသို႕ ငေအာင္ ဆိုသူ လူရြယ္မွ ေျပာလိုက္ေသာ အခါတြင္ ရဲႀကီး ဆိုသူ လူရြယ္မွ ျပန္လည္၍ ေျပာေလ၏။

“ငါလည္း အဲဒါပဲ စဥ္းစားေနတာကြ၊ အဲဒီ မည္းမည္းႏွစ္ေယာက္က ဘာေတြတံုး။ ဟိုငေၾကာက္ ဖိုးေလးေျပာသလို တေယာထုိးမယ့္ သရဲေတြဆိုလည္း တေယာသံက ၾကားလာရမွာေပါ့ကြ။ အခုဟာက ဘယ္လို ေတြးရမွန္းကို မသိဘူး”

“ငါအထင္ေတာ့ ေတာင္ေပၚမွာ ေနတဲ့ သရဲေတြမ်ားလား မသိဘူး။ ငါတို႕ကုိ ျမင္လို႕ အေယာင္ျပၿပီး ေျခာက္တာေနမွာ”

ယင္းသို႕ ဖုိးေလး ဆိုသူ လူရြယ္မွ ေျပာေလရာ …

“ေဟ့ေကာင္ ဖုိးေလး၊ မင္းကလည္း မည္းမည္းျမင္ရင္ သရဲႀကီး ေျပာေနေတာ့တာပဲ။ မင္း မလိုက္လာရင္ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းမွာ”

“ေဟ့ေကာင္ ေအာင္ဦး၊ ငါက သရဲထင္လို႕ သရဲလို႕ေျပာတာ ဘာျဖစ္တုန္းကြာ”

“ေအး .. ဘာမွ မျဖစ္ဘူး ဖုိးေလး၊ မင္းကို ေၾကာက္တတ္လြန္းလို႕ ေျပာေနတာ”

ထိုအခါ ရဲႀကီးဆိုသူမွ ေျပာေလ၏။

“ေတာ္ပါေတာ့ကြာ။ ဖုိးေလးေျပာတာ ဂရုစိုက္မေနနဲ႕၊ ငါတို႕ ဘယ္လို ဆက္လုပ္ၾကဦးမလဲ ဆိုတာကိုပဲ ေျပာၾကရေအာင္၊ အခုဟာက ငါတို႕ အစီအစဥ္ေတြကိုေတာင္ ေျပာင္းရေတာ့မလို ျဖစ္ေနၿပီ”

“အစီအစဥ္ေတာ့ ေျပာင္းလို႕ မျဖစ္ဘူးကြ၊ ဒါေပမယ့္ နည္းနည္းေတာ့ ေျပာင္းရမယ္ထင္တယ္”

“လုပ္စမ္းပါဦး မိုးကို ရာ .. ဘယ္လို နည္းနည္း ေျပာင္းရမွာတံုး”

“ဒီလိုကြာ၊ ငါတို႕ ထပ္ေစာင့္ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ျခင္ေတြလည္း ေတာ္ေတာ္ကိုက္လာၿပီ၊ ငါတို႕ အေၾကာင္းသိရေအာင္ ေတာင္ေပၚ တက္ၾကည့္ၾကရေအာင္ကြာ”

ယင္းသို႕ မုိးကို ဆိုသူ လူရြယ္မွ အႀကံျပဳလိုက္ေသာ အခါ အျခားေသာ လူရြယ္ ေလးေယာက္မွာ အတန္ငယ္ စဥ္းစားၾကၿပီးေနာက္ မုိးကို၏ အႀကံကို လက္ခံ အတည္ျပဳလိုက္ၾကေလ၏။ ၎ေနာက္ လူရြယ္အုပ္စုသည္ လက္နက္မ်ား အျဖစ္ အသံုးျပဳရန္ ယူေဆာင္လာေသာ သစ္သားေခ်ာင္းမ်ားအား ကိုင္စြဲလ်က္ ေတာင္ေပၚသို႕ တက္ေရာက္ရန္ ေျခလွမ္း ျပင္လိုက္ၾကေလေတာ့၏။

++++++++++++++++++++

ညသည္ လမိုက္ည ျဖစ္သည့္အတြက္ လ မသာေပ။ ပတ္ဝန္းက်င္ တစ္ခုလံုးလည္း ေမွာင္မဲေနေလ၏။ သို႕ရာတြင္ ၾကယ္ေရာင္တို႕ေၾကာင့္ အတန္ငယ္ေတာ့ လင္းလက္ေနသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ အခ်ိန္သည္လည္း သန္းေခါင္းယံ အခ်ိန္ကို ေက်ာ္လြန္လာခဲ့ေလၿပီ ျဖစ္၏။ ထိုအခ်ိန္ ထုိကာလမ်ိဳးတြင္ ဥစၥာေစာင့္မ်ား ရွိသည္ဟူ၍ နာမည္ႀကီးေသာ ရန္ေအာင္ေတာင္ဆီသုိ႕ လာေရာက္ရန္မွာ လူတစ္ရာတြင္ တစ္ေယာက္ပင္ လုပ္ေဆာင္မည့္ အလုပ္ဟူ၍ မထင္မိပါေပ။ သိုရာတြင္မူ ရြက္လွရြာမွ လူရြယ္တစ္စုမွာမူ ယခုကဲ့သို႕ေသာ အခ်ိန္အခါမ်ိဳးတြင္ ေတာင္ဆီသို႕ လာေရာက္ျခင္းထက္ ေတာင္ေပၚသို႕ပင္ တက္ေရာက္ေနၾကၿပီ ျဖစ္ေလ၏။

၎လူရြယ္တစ္စုသည္ ပံုသ႑ာန္အားျဖင့္ ေထာင္လိုက္ ပံုစံမ်ိဳးျဖင့္ ေတာင္ေပၚသို႕ တက္ေရာက္ေနၾကေလ၏။ ဆိုလိုသည္မွာ တစ္ေယာက္ေနာက္မွ တစ္ေယာက္ တက္ေရာက္ၾကျခင္းပင္ ျဖစ္ပါ၏။ အထက္တြင္ ဆိုခဲ့သည့္အတိုင္း ရဲႀကီးဆိုသူ လူရြယ္မွာ ေရွ႕မွ ဦးေဆာင္၍ တက္ေရာက္ေန၏။ ၎၏ လက္ထဲတြင္ သစ္သားေခ်ာင္းအား က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားသကဲ့သို႕ ေမွာင္မိုက္ေနသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္အားလည္း သတိထား ၾကည့္ရႈကာျဖင့္ ေတာင္ေပၚဆီသုိ႕ တက္ေရာက္ေနေလသည္။

ယင္းသို႕ တက္ေရာက္လာၾကရာတြင္ ေတာင္ေပၚဆီသုိ႕ ေရာက္လုနီးအခ်ိန္တြင္ ရဲႀကီးဆိုသူမွာ ေရွ႕သို႕ ဆက္လက္ တက္ေရာက္ျခင္း မျပဳေသးဘဲ ရပ္လိုက္ေလ၏။ ၎၏ ေနာက္မွ လူရြယ္မ်ားကိုလည္း ၿငိမ္ေနၾကရန္ ဟန္အမူအယာျပ၍ သတိေပးလိုက္သည္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ ယင္းသို႕ေသာ သတိထား၍ သြားလာရသည့္ အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ စကားေျပာျခင္း မျပဳၾကရန္၊ အတတ္ႏိုင္ဆံုး အသံမထြက္ေစရန္ ေတာင္ေအာက္ ကတည္းကပင္ ႀကိဳတင္ တိုင္ပင္ထားခဲ့ၾကၿပီး ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ရဲႀကီး ဆိုသူ လူရြယ္မွ ဟန္အမူအယာျဖင့္ သတိေပးလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ေလ၏။

ရဲႀကီးဆိုသူ လူရြယ္မွာ ၎ေနာက္မွ လူရြယ္မ်ားအား ထပ္မံ၍ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္း ေထာင္ျပကာ ေရွ႕ဆီသို႕လည္း လက္ညိဳးညႊန္ျပလိုက္ေလသည္။ ေနာက္ဆံုးမွ လိုက္ပါလာရသူ ဖိုးေလး ဆိုသူ လူရြယ္မွာ ရဲႀကီးျပသည့္ ဟန္အမူအယာမ်ားအား ရွင္းလင္းစြာ မျမင္ရေပ။ သို႕ရာတြင္ ၎၏ ေရွ႕မွ လူရြယ္မွ ျပန္လည္ ျပသလိုက္ျခင္းေၾကာင့္ ေကာင္းစြာ သိရွိသြားရေလ၏။

ထိုသုိ႕ျဖင့္ ၎တို႕သည္ ရဲႀကီး ဆိုသူ လူရြယ္၏ အရိပ္အေယာင္အား ၾကည့္၍ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကစဥ္တြင္ …

“အမေလးဗ် ….”

ဟူေသာ ေအာ္သံႀကီးသည္ ညသန္းေခါင္းယံ အခ်ိန္ကို ထြင္းေဖာက္၍ က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ေပၚလာသည္ကို ၾကားလိုက္ရေလ၏။

“ေဟ့ … ဘယ္သူလဲကြ၊ ေသခ်င္လို႕လား …”

အဆိုပါ အသံမွာ ေတာင္ေပၚရွိ ရန္ေအာင္ေတာင္ နံေဘးမွ အသံျဖစ္ေလ၏။ ယင္းသို႕ ေတာင္ေပၚဆီမွ အသံေပး၍ စိန္ေခၚလိုက္ေသာ္လည္း လူရြယ္အုပ္စုမွာ တုပ္တုပ္မွ်ပင္ မလႈပ္ၾကေပ။ ထိုအခါ ေတာင္ေပၚဆီမွ ေန၍ လူရြယ္အုပ္စု ရွိရာဆီသို႕ လွမ္းေလ်ာက္၍ လာသည့္ အသံမ်ားကို ၾကားလိုက္ရေလသည္။

အဆိုပါ ေျခသံမွာ ၎တို႕ႏွင့္ အတန္ငယ္ နီးကပ္လာေသာ အခါတြင္ ရဲႀကီး ဆိုသူမွာ မတ္တပ္ထ၍ ရပ္လိုက္ေလ၏။ ၎ေနာက္မွ လူရြယ္မ်ားမွာလည္း ရဲႀကီး ကဲ့သို႕ပင္ ရပ္လိုက္ၾကသည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ ၿပီးေနာက္ ၎တို႕သည္ ၎တို႕ထံ ေလ်ာက္လွမ္းလာေသာ ေျခသံပိုင္ရွင္ဆီသို႕ ေလ်ာက္လွမ္းသြားၾကေလ၏။

“က်ဳပ္တို႕ ရြက္လွ ရြာသားေတြပဲ။ ခင္ဗ်ားတို႕ကေရာ ဘာေတြလဲ”

ရဲႀကီး ဆိုသူ လူရြယ္မွ ၎တို႕ႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ရွိေနေသာ မ်က္ႏွာမ်ားအား ပဝါစမ်ားျဖင့္ စည္းေႏွာင္ထားသည့္ လူႏွစ္ေယာက္အား ေျပာလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္ေလ၏။ ထိုအခါ မ်က္ႏွာအား ပဝါစည္းထားသည့္ လူတစ္ဦးမွ ရီက်ဲက်ဲ ေလသံျဖင့္ ျပန္လည္ ေျပာဆိုေလ၏။

“ဟ .. တယ္လာတဲ့ လူငယ္ပါလားေဟ့။ ငါတို႕ ဘာျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ကြာ။ မင္းတို႕က အခ်ိန္မေတာ္ ဘာေၾကာင့္ ဒီေတာင္ေပၚကို ေရာက္လာတာလဲ။ သရဲ မေၾကာက္ဘူးလား”

“က်ဳပ္က သရဲကို လူဆုိးလူညစ္ေလာက္ မေၾကာက္တတ္ဘူးဗ်”

“သတၱိခဲေလးေတြပါလား ဖိုးေက်ာ္ေရ”

“ဟုတ္ပါသေကာ ကိုခင္ေရ။ ဒီသတၱိခဲေလးေတြကို နည္းနည္းေလး ေၾကာက္တတ္သြားေအာင္ သင္ေပးရရင္ မေကာင္းဘူးလားဗ်”

“အင္း .. ငါလည္း ဒါကိုပဲ စဥ္းစားေနတာ … ငါတို႕ေတာ့ တေယာထုိးတဲ့ သရဲကို မဖမ္းႏိုင္ေသးတဲ့ အတူတူ ဒီေကာင္ေလးေတြကိုပဲ ဖမ္းလိုက္ၾကရင္ မေကာင္းဘူး”

ထုိအခါ ရဲႀကီးဆိုသူ လူရြယ္မွာ ၎၏ လက္အတြင္းမွ သစ္သားေခ်ာင္းအား ကိုင္ဆုပ္၍ ျပသရင္း …

“ေဟ့လူေတြ ခင္ဗ်ားတို႕ ဒါကို ဘာမွတ္ေနတုန္း”

ဟူ၍ အသံအား အနည္းငယ္ျမွင့္ကာ ေျပာလိုက္ေလ၏။

“အဲဒါ သစ္သားေခ်ာင္းႀကီးေလကြာ၊ ငါတို႕မွာ မင္းတို႕ လက္ထဲက သစ္သားေခ်ာင္းေတြထက္ ေကာင္းတဲ့ဟာ ပါသကြ၊ ေဟာဒီမွာ ေလကြာ”

ဟူ၍ ဖိုးေက်ာ္ ဆိုသူမွာ ၎၏ ခါးၾကားတြင္ ထုိးထားသည့္ ေသနတ္အား ထုတ္ယူကာ ပြတ္သပ္၍ ေျပာလိုက္ေလ၏။ လူရြယ္တစ္စုမွာ အဆိုပါ ေသနတ္အား ျမင္လိုက္ရေသာ အခါတြင္ တန္႕သြားၾကေလေတာ့၏။

+++++++++++++++++++++

ယင္းသို႕ ဖုိးေက်ာ္ ဆိုသူ မ်က္ႏွာအား ပဝါစ စည္းေႏွာင္ထားသူမွ ၎၏ ခါးၾကားအတြင္းမွ ေသနတ္အား ထုတ္ယူကာ လူရြယ္တစ္စုအား ၿခိမ္းေျခာက္စကား ေျပာၾကားလိုက္စဥ္တြင္ ၎၏ ေက်ာဘက္မွ အသံတစ္သံသည္ ထြက္ေပၚလာေလေတာ့၏။ ထိုအသံမွာ လူရြယ္တစ္စုႏွင့္ မ်က္ႏွာပဝါစ စည္းေႏွာင္ထားသူ လူႏွစ္ဦးတို႕၏ လာရင္းကိစၥျဖစ္ေသာ တေယာသံ ပင္ ျဖစ္ေလေတာ့၏။

အဆိုပါ တေယာသံမွာ လြမ္းေဆြးဖြယ္ ေကာင္းလွ၏။ ဂီတႏွင့္ မယဥ္ပါးသူမ်ားပင္ ထိုတေယာသံအား ၾကားရသည့္ အခိုက္တြင္ ၿငိမ္သက္ကာ နားဆင္ ေနၾကမည္ဟု ထင္မိေလ၏။ ယခု ကဲ့သုိ႕ေသာ တိတ္ဆိတ္ေသာ ညသန္းေခါင္ယံ အခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ၾကယ္ေရာင္မ်ား ထြန္းလင္းေနေသာ လြတ္လပ္ က်ယ္ေျပာသည့္ ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီး၏ ေအာက္တြင္ အဆိုပါ တေယာသံအား နားဆင္ရသည္မွာ အလံုပိတ္ ျပဇာတ္ရုံအတြင္း နားဆင္ရသည္ထက္ ပို၍ အႏွစ္သာရ ျပည့္ဝေပလိမ့္မည္ ဟူ၍လည္း ထင္ျမင္မိေလ၏။

ရြက္လွရြာသား လူရြယ္တစ္စုႏွင့္ မ်က္ႏွာစည္းေႏွာင္ထားသူ လူႏွစ္ဦးတို႕သည္ တေယာသံ ထြက္ေပၚလာေသာအခါတြင္ ၎တို႕ အခ်င္းခ်င္း ေျပာဆိုေနၾကသည့္ ရန္လိုေသာ စကားမ်ားအား ေခတၱ ရပ္နားလိုက္ၾကေလ၏။ ထို႕ေနာက္တြင္ ကိုခင္ ဆိုသူမွ ဖုိးေက်ာ္ ဆိုသူအား တီးတုိး ေျပာဆိုေလ၏။

“ဒီေကာင္ေတြကို ေသနတ္နဲ႕ မင္း ခ်ိန္ထားလိုက္ဦး၊ ငါ တေယာထုိးတဲ့လူကို သြားၾကည့္လိုက္မယ္။”

ထိုအခါ ဖုိးေက်ာ္ ဆိုသူမွ ၎၏ ဦးေခါင္းအား အသာဆတ္ျပလိုက္ၿပီးေနာက္ ၎၏ လက္အတြင္းမွ ေသနတ္ျဖင့္ လူရြယ္တစ္စုအား ခ်ိန္ထားလိုက္ေလ၏။ ကိုခင္ ဆိုသူမွာလည္း ၎တုိ႕၏ ေက်ာဘက္၊ ရန္ေအာင္ ေစတီေလး၏ အေရွ႕ေတာင္ ခပ္ယြန္းယြန္းမွ ေပၚထြက္လာေနသည့္ တေယာသံ ၾကားရာ အရပ္ဆီသို႕ ေလ်ွာက္လွမ္းသြားေလေတာ့၏။

++++++++++++++++

“ေဟ့လူ … ခင္ဗ်ား လက္ထဲက ေသနတ္က အတုလား၊ အစစ္လား”

မုိးကို ဆိုသူ ရြယ္မွ ၎တို႕အား ေသနတ္ျဖင့္ ခ်ိန္ထားသူ ဖုိးေက်ာ္ ဆိုသူအား ေမးလိုက္ျခင္းပင္ ျဖစ္၏။ ထိုအခါ ဖုိးေက်ာ္ ဆိုသူမွ …

“အစစ္မွန္း အတုမွန္း သိခ်င္ရင္ မင္းကို အစမ္း ပစ္ျပမယ္ေလ၊ မေကာင္းဘူးလား၊ ဟား .. ဟား ”

ဟူ၍ ေျပာဆိုလိုက္သည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။

“အစမ္းေတာ့ မပစ္ျပပါနဲ႕ဗ်ာ၊ ေသနတ္နဲ႕ ပစ္ခံရလို႕ ေသတဲ့လူဆိုၿပီး ရြာထဲမွာ နာမည္ႀကီးသြားပါဦးမယ္ဗ်၊ မဟုတ္ဘူးလား ေဟ့ေကာင္တို႕ရာ”

“ေအး .. ဟုတ္တယ္ မုိကိုေရ၊ နာမည္ ႀကီးမယ္ဆိုလည္ မင္းတစ္ေယာက္တည္း အႀကီး မခံႏိုင္ပါဘူး။ ငါတို႕ပါ ပါမွာေပါ့ကြ”

ယင္းသို႕ လူရြယ္တစ္စုမွ ၎တို႕ အခ်င္းခ်င္း ေျပာဆိုလ်က္ ရွိေနၾကစဥ္တြင္ ဖုိးေက်ာ္ ဆိုသူမွ ေျပာေလ၏။

“ေဟ့ေကာင္ေတြ၊ ယီးတီးယားတား ေတာ့ လုပ္မယ္ မႀကံၾကနဲ႕ေနာ့။ ငါ့ လက္ညိဳးေလး တစ္ခါေကြးလိုက္ရင္ အသက္ တစ္ေခ်ာင္း ပါတတ္တယ္။ လြယ္လြယ္နဲ႕ေတာ့ ပါသြားတယ္ မထင္နဲ႕ဦး။ မခ်ိမဆန္႕ ေဝဒနာေတြကို ခံစားရေသးတယ္ဆိုတာလည္း မွတ္ထားဦး .. ဟဲ .. ဟဲ”

“ဒီလိုဆို ခင္ဗ်ားကို ေမးရပါဦးမယ္ … ဒီေဝဒနာေတြက ေျမြကိုက္ခံရတဲ့ ေဝဒနာေတြေလာက္ ျပင္းသလားဗ်”

ရဲႀကီး ဆိုသူ လူရြယ္မွ ယင္းသို႕ ေမးလိုက္ေသာ အခါတြင္ ..

“ငါ့ကို အဲဒါေတြ လာမေမးနဲ႕။ သိခ်င္ရင္ ပစ္ျပမယ္”

ဟူ၍ ေျပာဆိုကာ ၎၏ ေသနတ္ ေျပာင္းဝအား ရဲႀကီး ဆိုသူ ဘက္သုိ႕ ခ်ိန္ထားလိုက္သည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။ ထိုအခါ ရဲႀကီး ဆိုသူ လူရြယ္မွာ ၎၏ လက္အတြင္းမွ သစ္သားေခ်ာင္းအား ေအာက္သို႕ ခ်လိုက္ေလ၏။ ၿပီးေနာက္ လက္ႏွစ္ဖက္အား ေျမႇာက္လိုက္ကာ ..

“ပစ္ေတာ့ မျပပါနဲ႕ဗ်ာ။ ေၾကာက္ပါတယ္ဗ်။ က်ဳပ္က အဲဒီ ေဝဒနာမ်ိဳးကို မခံစားဖူးခ်င္ပါဘူး။ အဲ … ဒါေပမယ့္ .. ဒါေပမယ့္”

ဟူ၍ ၎၏ စကားအား မဆက္ေသးဘဲ မ်က္ႏွာစည္းထားသူ ဖုိးေက်ာ္ ဆိုသူ၏ ေနာက္သို႕ ၾကည့္လိုက္ကာ ..

“ခင္ဗ်ားေတာ့ျဖင့္ ေျမြကိုက္ခံရတဲ့ ေဝဒနာကို ခံစားရေတာ့မယ္ ထင္တယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေနာက္မွာ ေျမြေဟာက္ႀကီး …”

ဟူ၍ ေျပာလိုက္ေလရာ ဖုိးေက်ာ္ ဆိုသူမွာ အတန္ငယ္ လန္႕သြားၿပီးေနာက္ ၎၏ ေနာက္သို႕ ဆတ္ခနဲ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေလေတာ့၏။ ထိုအခိုက္တြင္ မုိးကို ဆိုသူ လူရြယ္မွာ ၎၏ လက္အတြင္း ကိုင္ေဆာင္ထားေသာ သစ္သားေခ်ာင္းျဖင့္ ဖုိးေက်ာ္ ဆိုသူ၏ ေသနတ္ကိုင္ထားေသာ လက္ဆီသို႕ ပစ္ေပါက္လိုက္ေလ၏။

“ဒုတ္ ……… ခြပ္ …….. အ ….”

အျဖစ္အပ်က္မွာ ျမန္ဆန္လွ၏။ သစ္သားေခ်ာင္းမွာ ဖုိးေက်ာ္ ဆိုသူ၏ လက္ေကာက္ဝတ္အား ထိမွန္ကာ ေသနတ္ မွာလည္း ေျမသို႕ ျပဳတ္က်သြားေလ၏။ ထိုအခ်ိန္ႏွင့္ အံကိုက္ပင္ လက္ကို ေျမႇာက္ထားေသာ ရဲႀကီးမွ ဖုိးေက်ာ္ ဆိုသူထံ ေျပးသြားကာ ၎၏ ေျခေထာက္ျဖင့္ ေျမေပၚမွ ေသနတ္အား ဖိနင္းရင္း ဖုိးေက်ာ္ ဆိုသူ၏ မ်က္ႏွာအား ၎၏ ေခါင္းျဖင့္ တိုက္ခ်လိုက္ေလ၏။ က်န္လူရြယ္ ေလးေယာက္မွာလည္း ရဲႀကီးႏွင့္ မေရွးမေႏွာင္းပင္ ေရာက္လာၿပီးေနာက္ ဖုိးေက်ာ္ ဆိုသူအား ခ်ဳပ္ထားလိုက္ေလေတာ့၏။

“ေဟ့ေကာင္ .. သူ႕ မ်က္ႏွာဖံုး ဆြဲခၽြတ္လိုက္ကြာ။ ဘယ္သူလဲ သိရေအာင္”

ယင္းသို႕ ရဲႀကီး ဆိုသူမွ ေျပာလိုက္ေသာ အခါ ငေအာင္ မွ ဖုိးေက်ာ္ ဆိုသူ၏ မ်က္ႏွာတြင္ စည္းေႏွာင္ထားေသာ ပဝါစ အား ျဖတ္ခနဲ ဆြဲယူကာ ျဖဳတ္ခ်လိုက္ေလ၏။ ထိုအခါ လူရြယ္မ်ားမွာ ဖုိးေက်ာ္ ဆိုသူ၏ မ်က္ႏွာအား အေသအခ်ာ ၾကည့္ရႈလိုက္ၿပီးေနာက္ …

“ဟာ … ဒါ .. ငါတို႕ရြာကို လာလာေတာင္းေနတဲ့ သူေတာင္းစား မဟုတ္လားကြ။ ေတာ္ေတာ္ ရိုင္းတာပဲကြာ”

ဟူ၍ အခ်င္းခ်င္း ေျပာဆိုၾကေလ၏။ ထုိအခိုက္တြင္ …

“ဟုတ္ပါတယ္ကြာ။ မင္းတို႕ရြာထဲဝင္ၿပီး ေတာင္းစားေနတဲ့ သူေတာင္းစားပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သူေတာင္းစား အစစ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ တကယ္က ဓားျပကြယ့္”

ဟူေသာ အသံတစ္သံသည္ လူရြယ္တစ္စုႏွင့္ ခပ္လွမ္းလွမ္းဆီမွ ထြက္ေပၚလာေလ၏။ လူရြယ္မ်ားမွာ အဆိုပါ အသံပိုင္ရွင္အား အထူးအဆန္း သဖြယ္ ၾကည့္ရႈလိုက္ေလ၏။ တစ္ေယာက္ေသာ သူရြယ္မွ ထိုအသံပိုင္အား ရုိးရုိး ျမင္ရရုံျဖင့္ အားမရသည့္ဟန္ျဖင့္ ဓါတ္မီးအလင္းျဖင့္ ၾကည့္ရႈလိုက္သည္ကိုလည္း ေတြ႕ရေလ၏။

“ခင္ဗ်ားက ဘယ္သူတံုး။ ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္တို႕လည္း မျမင္ဖူးပါလားဗ်”

“ငါ့ နာမည္ ျဗဟၼာေမာင္ေမာင္ လို႕ ေခၚတယ္။ ဒီလို ေကာင္မ်ိဳးေတြကို ကန္႕လန္႕ တိုက္တတ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပဲ ဆိုပါေတာ့ကြာ”

“ေနစမ္းပါဦးဗ်။ ခင္ဗ်ားက စံုေထာက္လား”

“မင္းတို႕ ထင္သလို ထင္လိုက္ၾကေပါ့ကြာ။ ဒါနဲ႕ ေတာင္ေအာက္မွာ မင္းတို႕ သူႀကီးရယ္၊ ဘသာေအာင္ရယ္၊ ရြာသားေတြရယ္ ေစာင့္ေနၾကလိမ့္မယ္။ မင္းတို႕ သူ႕ကို ထမ္းေခၚၿပီး သြားလိုက္ၾက။ ငါလည္း တစ္ေယာက္ကို သယ္ခဲ့ရဦးမယ္”

ဟူ၍ ေျပာဆိုၿပီးေနာက္ ျဗဟၼာေမာင္ေမာင္ ဆိုသူမွာ ထြက္ခြာသြားေလ၏။ လူရြယ္တစ္စုမွာလည္း ၎တို႕ ဖမ္းမိထားေသာ ဖုိးေက်ာ္ ဆိုသူအား ဆြဲေခၚကာ ေတာင္ေအာက္သို႕ ဆင္းသြားၾကေလေတာ့၏။ ရန္ေအာင္ေတာင္ ေအာက္သို႕ ေရာက္ေသာအခါတြင္ ရြက္လွ ရြာသူႀကီး၊ အဖုိးႀကီး ဦးသာေအာင္ႏွင့္အတူ ရြာသား ဆယ္ေယာက္ခန္႕ကို ေတြ႕ရေလ၏။ ထို႕ထက္ အျခားေသာ လူသံုးဦးကိုလည္း ေတြ႕ရေလ၏။

လူရြယ္တစ္စုသည္ ၎တို႕ ဆြဲေခၚလာေသာ ဓါးျပဆိုသူ ဖုိးေက်ာ္ အား သူႀကီးတို႕၏ လက္အတြင္းသို႕ အပ္လိုက္ၾကေလ၏။ လူရြယ္တစ္စုႏွင့္ မေရွးမေႏွာင္းမွာပင္ ျဗဟၼာေမာင္ေမာင္ ဆိုသူမွာလည္း ေရာက္ရွိလာၿပီးလွ်င္ ၎၏ ပုခံုးထက္ ထမ္းလာေသာ သတိေမ့ေနသည့္ လူတစ္ဦးအား သူႀကီး၏ ေရွ႕သို႕ ဝုန္းခနဲ ပစ္ခ်ေပးလိုက္ေလ၏။ ယင္းေနာက္ ျဗဟၼာေမာင္ေမာင္ ဆိုသူမွ ဤသို႕ ေျပာေလသည္။

“ကဲ .. သူႀကီး၊ ဒီငါးေယာက္ကို ပုလိပ္လက္ကို သြားအပ္လိုက္ၾကပါ။ ပုလိပ္က ဘယ္သူေတြလဲလို႕ ေမးခဲ့ရင္ “ေၾကာင္နက္ အုပ္စုပဲ” လို႕ အေျဖေပးလိုက္ပါ။ က်ဳပ္ တာဝန္ တစ္ခုေတာ့ျဖင့္ ၿပီးသြားၿပီ။”

ယင္းသုိ႕ ေျပာလိုက္ေသာအခါ လူရြယ္တို႕မွ ေမးျမန္းၾကေလ၏။

“ဒါနဲ႕ တစ္ခုေလာက္ ေမးခ်င္လို႕ပါ။ ေတာင္ေပၚမွာ တေယာထုိးတာက ခင္ဗ်ားလားဗ်”

“ဟုတ္ပါတယ္ ငါ့ညီတို႕ရဲ႕။ ဘာလဲ ..။ မင္းတို႕က ဥစၥာေစာင့္တို႕၊ သရဲတို႕ ဆိုတာေတြ ထင္ေနလို႕လား”

“အဟဲ … ဟုတ္တယ္ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႕ည လာေခ်ာင္းၾကည့္တာပါ”

“ဒီတေယာသံရဲ႕ ရည္ရြယ္ခ်က္က ငါ့ညီတို႕ အတြက္ မဟုတ္ဘူးကြ။ ေဟာဒီက ေၾကာင္နက္ အုပ္စု အတြက္ပဲ။ ဒီေကာင္ေတြက ရြာေတြကုိ လိုက္ၿပီး ဓါးျပတိုက္ေနတဲ့ ေကာင္ေတြ။ ဓါးျပ ဆိုေပမယ့္ ေပါ့ေသးေသး ဓါးျပေတြေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဟိုက ေမ့ေနတဲ့ လူဆိုရင္ အေတာ္ နပ္တဲ့လူပဲကြ”

ယင္းတို႕ျဖင့္ သူႀကီးႏွင့္ ရြာသားမ်ားမွာ “ေၾကာင္နက္အုပ္စု” ဓါးျပမ်ားအား ပုလိပ္လက္သို႕ အပ္ႏွံရန္ ထြက္ခြာသြားၾကေလ၏။ သူႀကီး၏ မွာၾကားခ်က္အရ လူရြယ္တစ္စုသည္လည္း ရြာဆီသို႕ ျပန္သြားၾကေလ၏။  အဖုိးႀကီး ဦးသာေအာင္ႏွင့္ ျဗဟၼာေမာင္ေမာင္ ဆိုသူတို႕မွာ ဦးသာေအာင္၏ တဲကေလးဆီသို႕ ေလ်ွာက္လွမ္းသြားၾကေလ၏။

“ေမာင္ရင္ရဲ႕ အႀကံအစည္ေတြကေတာ့ အံ့မခန္းပါပဲ။ ကြက္တိကုိ ျဖစ္ေနေတာ့တာပါပဲလားကြယ့္”

“အဲဒီေလာက္လည္း မဟုတ္ေသးပါဘူး ဘသာေအာင္ရယ္။ က်ဳပ္က ျဖစ္ႏိုင္ေခ် ရွိတာေတြကို ေတြးၿပီး လႈပ္ရွားရတာပါ”

“ဒါနဲ႕ ေမာင္ရင္ကို ေမးရပါဦးမယ္။ မနက္ျဖန္ ညက်ရင္ေရာ ေတာင္ေပၚတက္ၿပီး တေယာထုိးဦးမွာလား”

“ေတာင္ေပၚ တက္စရာ မလိုေတာ့ပါဘူး ခင္ဗ်ာ။ တေယာ ထုိးမယ့္ထုိးေတာ့ ဘသာေအာင္ရဲ႕ တဲကေလး အေရွ႕ ကြပ္ပ်စ္ေလးေပၚမွာပဲ ေအးေအးလူလူ ထိုးေတာ့မယ္ေပါ့ဗ်ာ .. အဲဒါဆို ဘသာေအာင္လည္း နီးနီးကပ္ကပ္ နားေထာင္လုိ႕ ရတာေပါ့”

“ဟာ .. ဟုတ္တယ္။ အဲဒါ ပိုေကာင္းတယ္။ ဟား .. ဟား … ဟား …”

အဖုိးႀကီး ဦးသာေအာင္မွ ယင္းသို႕ ျဗဟၼာေမာင္ေမာင္၏ စကားအား သေဘာက်စြာ ရီေမာလိုက္သကဲ့သို႕ ျဗဟၼာေမာင္ေမာင္မွာလည္း အဖုိးႀကီး ဦးသာေအာင္အား ၾကည့္ကာျဖင့္ ၎၏ မ်က္ႏွာတြင္ ၿပံဳးေယာင္သန္းလာသည္ကို ညခင္း ၾကယ္အလင္းျဖင့္ ခပ္ေရးေရး ျမင္ေတြ႕လိုက္ရေလေတာ့သတည္း ……..။

=======================

By - မဟာရာဇာ အံစာတံုး

================

Read More →

2:55 AM

ဝတၳဳရွည္

ကၽြႏ္ုပ္ႏွင့္ ေရႊဥ ဥေသာ ငွက္အေၾကာင္း

တစ္ေန႕သ၌ ကၽြႏ္ုပ္ ေမာင္မင္း သည္ ဆူညံလြန္းျခင္း၊ တိတ္ဆိတ္လြန္းျခင္း စသည့္ အစြန္းႏွစ္ပါး လြတ္ၿပီး အတန္အသင့္ လူသြားလူလာ ရွိေသာ လမ္းကေလး နံေဘး၌ ဖြင့္လွစ္ထားသည့္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကေလး၌ ထိုင္ရင္း လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္အား ဇိမ္ခံ၍ ေသာက္ေနေလ၏။ လက္ဖက္ရည္ တစ္ဝက္ခန္႕ ကုန္သြားေသာအခါ အသင့္ ေဆာင္ထားေသာ စီးကရက္ဘူးအတြင္းမွ စီးကရက္တစ္လိပ္အား ထုတ္ယူ၍ မီးညႇိ ရိႈက္ဖြာကာ ဟိုေတြး ဒီေငးျဖင့္ အားလပ္ျခင္း အရသာအား အျပည့္အဝ ယူေနမိေလေတာ့၏။

ထိုအခိုက္တြင္ အသက္အားျဖင့္ (၄၀) ဝန္းက်င္ခန္႕ရွိသည့္ မႈတ္ဆိတ္ေမႊးမ်ား ထူထပ္စြာ ေပါက္ေရာက္လ်က္ရွိေသာ လူႀကီး တစ္ဦးသည္ ကၽြႏ္ုပ္ထိုင္လ်က္ ရွိသည့္ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ေလး အတြင္းသို႕ ဝင္ေရာက္လာခဲ့ေလ၏။ ထိုလူႀကီးသည္ ဆိုင္အတြင္းသို႕ အကဲခတ္ ၾကည့္ရႈလိုက္ၿပီးေနာက္ ကၽြႏ္ုပ္ ထိုင္လ်က္ ရွိေသာ စားပြဲသို႕ လာေရာက္ ထိုင္ေလ၏။

ထိုအခါ ကၽြႏ္ုပ္မွာ လူႀကီးအား တစ္ခ်က္ ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ ဆိုင္အတြင္းမွ စားပြဲဝုိင္းမ်ားကိုလည္း လွည့္ပတ္ၾကည့္ရႈမိေလ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ အျခားဝုိင္းမ်ားမွာ ထိုင္သူမ်ား ရွိေနသည့္ အတြက္ မအားလပ္ေသာေၾကာင့္ ထိုလူႀကီး ကၽြႏ္ုပ္ စားပြဲသို႕ လာေရာက္ ထိုင္ျခင္း ေပေလာ ဟူ၍ စူးစမ္းလိုသျဖင့္ ၾကည့္ရႈမိျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ယင္းသို႕ ကၽြႏ္ုပ္ ၾကည့္ရႈလိုက္ေသာအခါ အားလပ္လ်က္ ရွိေသာ စားပြဲဝုိင္း (၃) ဝုိင္းခန္႕ ရွိေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည့္အတြက္ ကၽြႏ္ုပ္မွာ အတန္ငယ္ ေဒါပြမိသြား၏။

ကၽြႏ္ုပ္မွာ တစ္ေယာက္တည္း ေအးေအးလူလူ ထိုင္၍ ဇိမ္ခံေနျခင္းအား လာေရာက္ကာ အေႏွာက္အယွက္ ေပးေနေသာ လူႀကီးအား မ်က္ေစာင္းထိုးကာ ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ ကၽြႏ္ုပ္၏ ေသာက္လက္စ လက္ဖက္ရည္ခြက္အား ကိုင္ကာ အျခားဝုိင္းသို႕ ေျပာင္းေရႊ႕ထိုင္ရန္ ဟန္ျပင္လုိက္၏။ ထိုအခိုက္တြင္ မႈတ္ဆိတ္ေမြးမ်ားနွင့္ ထုိလူႀကီးမွ —

“ေမာင္ရင္၊ က်ဳပ္လာထိုင္လို႕ အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္သြားသလား၊ က်ဳပ္က ေမာင္ရင့္ကို ေျပာစရာေလး ရွိလို႕ တမင္တကာ ေမာင္ရင့္ဝုိင္းမွာ လာထိုင္တာပါ၊ ဝုိင္း မေျပာင္းပါနဲ႕ဦး၊ ဒီမွာပဲ ခဏျဖစ္ျဖစ္ ထိုင္ၿပီး က်ဳပ္ေျပာတာေလးကို နားေထာင္ေပးပါဦး”

ဟု ဆိုေလရာ ကၽြႏ္ုပ္မွာ တစ္ခ်က္ ေတြေဝသြားရေလ၏။ ကၽြႏ္ုပ္မွာ ထိုလူႀကီးအား မသိကၽြမ္းေပ။ ထိုလူႀကီးမွမူ ကၽြႏ္ုပ္အား သိကၽြမ္းသကဲ့သို႕ စကားစေနသျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္၏ စိတ္အတြင္း၌ သို႕ေလာသို႕ေလာ ျဖစ္သြားရျခင္း ျဖစ္ေလ၏။ သုိ႕ျဖင့္ ကၽြႏ္ုပ္လည္း အျခားဝုိင္းသို႕ ေျပာင္းေရႊ႕ျခင္း မျပဳေတာ့ဘဲ ထိုင္ၿမဲ ေနရာ၌ပင္ ျပန္လည္ ထိုင္လိုက္ေလေတာ့၏။

“ခင္ဗ်ား၊ က်ဳပ္ကို ေျပာမွာဆိုတာ ဘာတုန္း၊ ခင္ဗ်ားကိုလည္း က်ဳပ္ မသိပါလား”

“ေမာင္ရင္က က်ဳပ္ကို မသိေပမယ့္ က်ဳပ္ကေတာ့ ေမာင္ရင့္ကို သိေနတဲ့ လူတစ္ေယာက္ပဲ ဆိုပါေတာ့၊ ဒါကို ထားပါဦး၊ က်ဳပ္ေျပာခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းက တကယ့္ကို ထူးျခားဆန္းျပားတဲ့ အေၾကာင္းပဲ ေမာင္ရင္ရဲ႕”

ယင္းသို႕ လူႀကီးမွ ေျပာလိုက္ေသာ အခါ ကၽြႏ္ုပ္မွာ သူ၏ ထူးျခား ဆန္းျပားသည့္ အေၾကာင္းကို ျမန္ျမန္ၿပီး ၿပီးတာပဲ ဟူေသာ သေဘာျဖင့္ စိတ္ဝင္စားသြားဟန္ ျပကာ ျမန္ျမန္ ေျပာဆိုရန္ တိုက္တြန္းမိေလ၏။

“ဒီလို ေမာင္ရင္ရဲ႕၊ ငန္း က ေရႊဥ ဥေပးတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကို ၾကားဖူးသလား”

“ၾကားဖူးတယ္ေလ၊ ငန္းက တစ္ေန႕ကို ေရႊဥ တစ္လံုး ဥေပးတယ္၊ ေလာဘႀကီးတဲ့ ငန္းပိုင္ရွင္က ငန္းဗိုက္ထဲမွာ ေရႊဥေတြ အမ်ားႀကီး ရွိဦးမွာပဲ ဆိုၿပီး ငန္းကို သတ္ၿပီး ဗိုက္ခြဲၾကည့္တယ္၊ ဒီဇာတ္လမ္း မဟုတ္လား”

“ဟုတ္တယ္ ေမာင္ရင္၊ အဲ့ဒီ အေၾကာင္းပဲ၊ ဒါ့ထက္ ေမာင္ရင့္ကို ေမးရဦးမယ္”

“ေမးဗ်ာ”

ယင္းသို႕ ကၽြႏ္ုပ္မွ ေျပာလိုက္ေတာ့အခါ လူႀကီးမွ ကၽြႏ္ုပ္အား ေသခ်ာစြာ စိုက္ၾကည့္၍ ေမးလိုက္ေလ၏။

“အဲ့ဒီလိုမ်ိဳး ေရႊဥ ဥေပးတဲ့ ငွက္မ်ိဳး အျပင္မွာ တစ္ကယ္ရွိတယ္ဆိုရင္ ေမာင္ရင္ ယံုမလား”

ထိုအခါ ကၽြႏ္ုပ္မွာ ရီခ်င္သြားမိေလ၏။ အဘယ္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ထိုလူႀကီးမွာ စာေရးဆရာတို႕၏ စိတ္ကူးျဖင့္ ဇာတ္လမ္းဆင္ ေရးသားထားသည့္ စာမ်ားအား ဖတ္ရႈၿပီး တကယ္ အဟုတ္ရွိသည္ဟု မွတ္ထင္ေနသည့္ ငေပါႀကီး တစ္ေယာက္ပါတကား ဟူ၍ ကၽြႏ္ုပ္၏ စိတ္တြင္းမွ မွတ္ထင္၍ ရီခ်င္မိျခင္း ျဖစ္ေလ၏။

လူႀကီးမွာ ကၽြႏ္ုပ္၏ ဟန္အမူအယာအား ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေျပာေလ၏။

“ေမာင္ရင္ကေတာ့ က်ဳပ္ကို ငေပါႀကီးလို႕ ထင္ေနလိမ့္မယ္။ က်ဳပ္ မေပါ ပါဘူးဗ်ာ။ က်ဳပ္က တကယ္ ေမးတာပါ”

ထိုအခါ ကၽြႏ္ုပ္မွ ရီက်ဲက်ဲ အမူအယာျဖင့္ “မယံုဘူးဗ်ာ” ဟူ၍ ေျဖဆိုလိုက္ရ၏။

“လက္ေတြ႕ ျပမယ္ဆိုရင္ေရာ ေမာင္ရင္ ယံုမလား”

“အင္း …၊ ဒါဆုိရင္ေတာ့ ယံုရမွာေပါ့ဗ်ာ”

ယင္းသို႕ ကၽြႏ္ုပ္မွ ေျပာလိုက္ေသာအခါ လူႀကီးမွာ ၎၏ လြယ္အိတ္ႀကီးအတြင္း တစ္စံုတစ္ရာအား ထုတ္ယူ၍ အျခားေသာ လူမ်ား မျမင္ေစရန္အတြက္ ၎၏ လက္ခုပ္အတြင္းတြင္ ထိုအရာမ်ား ထားကာ ကၽြႏ္ုပ္၏ မ်က္ႏွာအနီးသို႕ ကပ္၍ ျပေလ၏။ ထုိအရာမွာ လြန္စြာ အရည္အေသြးေကာင္းေသာ ၾကက္ဥ ပံုသ႑ာန္ ေရႊအလံုးပင္ ျဖစ္ေလ၏။

ကၽြႏ္ုပ္မွာ ၎၏ လက္ခုပ္အတြင္းမွ ထိုေရႊဥ အား ၾကည့္ရႈလိုက္ၿပီးေနာက္ ေတြးမိသည္မွာ ထိုေရႊဥအား ေရႊဆိုင္မ်ား၌ ျပဳလုပ္၍ ရႏိုင္ေၾကာင္း ေတြးမိေသာ္လည္း လူႀကီးႏွင့္ စကားစ အျမန္ ျပတ္လိုသည့္အတြက္ “ယံုပါၿပီဗ်ာ” ဟူ၍ပင္ အလြယ္တကူ အေျဖေပးလိုက္၏။ ထိုအခါ လူႀကီးမွာ သေဘာက်သြားဟန္ျဖင့္ ၿပံဳးလိုက္သည္ကို ေတြ႕ရေလ၏။

“ေမာင္ရင့္ကို က်ဳပ္ေျပာခ်င္တာ ဒီအေၾကာင္းပဲ ေမာင္ရင္ရဲ႕”

ယင္းသုိ႕ လူႀကီးမွ ေျပာလိုက္ေသာ အခါတြင္ ကၽြႏ္ုပ္ စိတ္တြင္း၌ ထိုလူႀကီးကား အရပ္တကာ လွည့္လည္၍ ၎၏ ေရႊဥ အား လိုက္လံ ျပသကာ ၾကြားဝါေနေသာ လူႀကီး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေပလိမ့္မည္ဟု ေတြးထင္မိသကဲ့သုိ႕ လူဆိုးလူမိုက္မ်ားႏွင့္ ေတြ႕ပါမူ ထိုလူႀကီး ဒုကၡ ေရာက္ရလိမ့္မည္ဟု၍လည္း ေတြးလိုက္မိေသးေတာ့၏။

“ခင္ဗ်ား ေျပာခ်င္တာ ဒီအေၾကာင္းဆိုေတာ့ ၿပီးၿပီေပါ့ေနာ့”

“အဟဲ …၊ ေမာင္ရင္က က်ဳပ္ကို အတင္း ႏွင္ေနပါေရာလား၊ ေမာင္ရင္ မယံုဘူးဆိုတာ က်ဳပ္သိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္လည္း က်ဳပ္ ထပ္ေျပာရလိမ့္ဦးမယ္ဗ်”

“ဒါျဖင့္လည္း ျမန္ျမန္သာ ေျပာဗ်ာ”

“ဒီလို ေမာင္ရင္ရဲ႕၊ အခု က်ဳပ္ ေမာင္ရင့္ကို ျပတာဟာ နမူနာပဲ ရွိေသးတယ္ဗ်၊ အဲ့ဒီလို ငွက္မ်ိဳးေတြ ရွိတဲ့ ေနရာမွာ ေရႊဥ ေတြက အပံုႀကီးရယ္၊ ေမာင္ရင္ ယံုမလားေတာ့ မသိဘူး၊ အဲ့ဒီ ေနရာကို က်ဳပ္ သိထားတယ္ဗ်။ သြားရမယ့္ ခရီးကေတာ့ အႏၱရာယ္ေတြေတာ့ ရွိတာေပါ့ ေမာင္ရင္ရယ္၊ လြယ္လြယ္နဲ႕ ရႏိုင္ရင္ လူတုိင္း သူေဌးေတြ ျဖစ္ေနမွာေပါ့ေနာ့”

“ခင္ဗ်ား သိတယ္ဆိုတာကို က်ဳပ္က ယံုတယ္ပဲ ထားပါေတာ့ဗ်ာ”

“ေမာင္ရင္၊ ယံုတာ မယံုတာကို ထားဦး၊ က်ဳပ္ အဲ့ဒီေနရာကို သြားမယ္ဗ်၊ ဒါေပမယ့္ အႏၱရာယ္ ရွိတဲ့ ခရီးကို အေဖာ္ မပါဘဲနဲ႕ ခရီး မသြားနဲ႕ ဆိုတဲ့ စကားအတုိင္းေပါ့ဗ်ာ၊ က်ဳပ္ တစ္ေယာက္တည္း သြားမွာထက္ ဒီခရီးနဲ႕ သင့္ေတာ္မယ့္ လူေတြကုိ က်ဳပ္က လိုက္ရွာေနတာပဲ၊ ေျပာရရင္ ေမာင္ရင္က က်ဳပ္နဲ႕ အတူသြားဖို႕ သင့္ေတာ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း က်ဳပ္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး စံုစမ္းၿပီး သိထားတယ္ဗ်၊ အခု က်ဳပ္လာတဲ့ အေၾကာင္းကလည္း ေမာင္ရင့္ကို တကူးတက လာဖိတ္တာပါပဲ၊ ေမာင္ရင္ က်ဳပ္နဲ႕ လိုက္ပါလိုတဲ့ ဆႏၵရွိတယ္ဆိုရင္ေတာ့ျဖင့္ သဃၤန္းကၽြန္းဘူတာနားက အိမ္မဲႀကီး ကိုသာ သန္ဘက္ခါ မနက္ လာခဲ့ဗ်ာ၊ အဲ့ဒီက်ရင္ အေၾကာင္းစံုကို ထပ္ေျပာျပဦးမယ္”

ဟူ၍ လူႀကီးမွ ကၽြႏ္ုပ္အား ေျပာလိုက္ၿပီးေနာက္ လက္ဖက္ရည္ဖုိးအား ကၽြႏ္ုပ္အတြက္ပါ ရွင္းေပးၿပီးေနာက္ ကၽြႏု္ပ္အား “ဆက္ဆက္ လာခဲ့ေနာ့” ဟူ၍ ႏႈတ္ဆက္ကာ ထြက္ခြာ သြားေလေတာ့၏။ ထိုအခါ ကၽြႏ္ုပ္လည္း ၎၏ ေက်ာျပင္အား ေငးၾကည့္ၿပီးေနာက္ “အရူး” တစ္ေယာက္ပါတကားဟူ၍သာ မွတ္ခ်က္ျပဳလိုက္မိေလေတာ့၏။

By - မဟာရာဇာ အံစာတံုး

================

Read More →

2:38 AM

ဝတၳဳတို